Anne Chris heeft autisme en rouwt: ‘moet ik nu gaan huilen?’

Op Beam vertelt Anne Chris over zijn manier van rouwen: “In mijn hoofd werkt alles heel rationeel.” Anne Chris’ opa overlijdt binnen een paar dagen aan een longontsteking: “Het klinkt misschien raar, maar voor mij was het fijn dat het niet lang heeft geduurd.” Op deze manier maakt hij zijn opa niet opeens anders mee en dat geeft duidelijkheid: “Het was als het ware ‘opa aan’ en ‘opa uit’.”

Geen besef

Anne Chris beseft niet wat het inhoudt dat zijn opa er niet meer is: “Ik heb wel momenten gehad dat ik dacht: doe ik iets fout? Moet ik nu ook gaan huilen en vind ik het wel erg genoeg dat opa dood is?” Na het overlijden kijkt hij vooral naar praktische dingen: “Hoe gaat de begrafenis er uitzien, wat gaat er gebeuren?”

Op het moment dat Anne Chris zijn opa wil gaan mailen, beseft hij opeens dat hij er niet meer is. “De emotie die ik op dat moment voelde, vind ik lastig te omschrijven. Het was vooral heel verwarrend. Waar is hij dan, hoe kan het dat hij weg is? Het is heel ongrijpbaar en dat is lastig voor mij omdat ik alles rationeel benader. Ik probeer de wereld te begrijpen door te redeneren. Soms kan dat niet, dan gaat het over gevoel. Dat is moeilijk voor mij.”

Heel verwarrend

“Ik vind het erg dat hij weg is, maar missen doe ik niet echt. Iemand is er of iemand is er niet. Ik mis wel dingen die ik samen met hem deed, maar niet per se de persoon. Ik heb nu het beeld in mijn hoofd dat opa op vakantie is. Ik zie het zo: hier op aarde moet je eventjes hard werken, daarna ga je eindeloos op de beste vakantie die er bestaat. Ooit ga ik ook op vakantie en dan kom ik weer bij hem.”