Na bijna 50 jaar samen verloor Willy haar man: ‘Als ik hem weer zie, vlieg ik hem in de armen’

Willy en haar dochter Esther steken een kaarsje aan bij het graf van hun man en vader. Willy: ‘Meestal ga ik na het avondeten langs, zodat het kaarsje ’s avonds zo lang mogelijk blijft branden — zodat als ik naar bed ga, het kaarsje meestal ook net uitgaat.’

Vader én vriend

‘Het gemis is niet meer zo intens pijnlijk als in het begin,’ vertelt Esther in het EO-programma Ik mis je. ‘Al zeg ik de foto van mijn vader wel elke dag gedag. En avonds zeg ik vaak welterusten of als er iets is deel ik dat met hem. Dat deed ik vroeger ook altijd.’ De band met haar vader was sterk. ‘Hij was mijn vader én mijn vriend.’

Willy: ‘We waren bijna vijftig jaar getrouwd. Vanaf mijn dertiende was ik met hem samen. Mijn allereerste vriendje. Een vriendje van hem vroeg aan mij: “Willy, Bert vraagt of jij verkering met hem wilt.” “Oké, dat is goed,” antwoordde ik. Later gingen we samen zwemmen, heel onschuldig allemaal. Maar het voelde al heel vertrouwd. Dat gevoel is altijd gebleven.’

• Irene: ‘Met iedere vezel in mijn lijf wilde ik naar hem toe’

  Irene: ‘Met iedere vezel in mijn lijf wilde ik naar hem toe’

Gedragen

Soms ging het wat moeilijker, maar dat kwam vooral door werk. Vlak voordat Bert ziek werd had hij zijn eigen bedrijf verkocht. Willy: ‘Nu zijn wij aan de beurt,’ zei hij. We zouden samen op vakantie gaan, maar hij hoestte zo.’

Het bleek asbestkanker te zijn. Veel bestralingen, chemo’s en een zware operatie volgden. Op de moeilijkste momenten voelt Willy zich gedragen door God. ‘Ik deed alsof het de normaalste zaak was, terwijl het tegennatuurlijk was. De week voor zijn begrafenis en tijdens de uitvaart voelde het alsof ik het niet alleen hoefde te doen.

Esther: ‘Mensen zijn er niet meer als ze overlijden, maar je gaat soms verder in hun geest. Ik weet wat mijn vader zou zeggen.’

‘Op de dag van zijn overlijden gingen wij nog naar een bruiloft.’ Willy: ‘Dan hebben de kinderen nog even een verzetje,’ had Bert gezegd. Esther: ‘Het bruidspaar had elkaar amper het jawoord gegeven toen we snel naar mijn vader moesten komen. In onze bruidskleren zaten we in de auto. Niet wetende hoe we hem zouden aantreffen. Of hij al overleden zou zijn. Maar hij leefde nog en hij was bij. Onze kinderen hebben één voor één afscheid kunnen nemen.

Uiteindelijk zijn de kinderen naar boven gegaan, toen ging het snel.' Willy: ‘Ik heb hem een kus gegeven en gezegd: ‘Bedankt dat je mijn man was.’ Ik mis hem aldoor. Ik hoop dat dat ooit draaglijker wordt. Maar ik wil het ook niet helemaal kwijt. Als je zoveel van elkaar gehouden hebt, dan kan dat toch niet overgaan? En ik hoop dat we elkaar ooit weer ontmoeten, dan vlieg ik hem in zijn armen.’

EO-programma Ik mis je

Willy en Esther zijn te zien in het EO-programma Ik mis je, je kunt hun verhaal hieronder terugkijken.