Mèlanie is 20 en wees: ‘Ik voelde me een zwerver tijdens de kerstdagen’
Mèlanie (23) verliest in 2016 haar vader en in 2019 haar moeder. Binnen een maand na het overlijden van haar moeder moet ze haar ouderlijk huis leeghalen en verlaten. Haar thuis is weg. Juist tijdens de kerstdagen voelt ze het grote gemis. Hoe zal de kerst dit jaar voor haar zijn?
‘Zowel innerlijk als uiterlijk lijk ik erg op mijn moeder. We hadden elkaar altijd wat te vertellen en hielden van dezelfde dingen, zegt Mèlanie trots. Eén van hun gedeelde passies is het zingen van foute kersthits. ‘Het liefst al vanaf oktober! Al die kerstliedjes hebben we wel duizend keer gehoord, maar we konden maar een paar zinnen echt meezingen. De rest bestond uit onverstaanbare lalala’s.’
Kerst was sowieso een heerlijk feest bij Mèlanie thuis. ‘Mini-chocoladekerstmannetjes lagen bij het ontbijt op ons bord, we speelden veel spelletjes en natuurlijk gingen we gourmetten’.
Hartstilstand
Dat deze kersttradities ineens allemaal zouden wegvallen en haar leven totaal zou veranderen, had Melanie nooit verwacht. Het begint in 2016. Totaal onverwacht krijgt Mèlanies vader een hartstilstand. ‘Ik was voor mijn eindexamen aan het leren toen mijn broer mijn kamer binnenstormde. Hij zei: “Mèlanie, je moet nu echt naar beneden komen, want er is iets heel ergs aan de hand.” Hij had mijn moeder boven 112 horen bellen en haar horen reanimeren. Binnen een mum van tijd stonden er drie ambulances voor de deur. De artsen namen het reanimeren over. Toen ik haar vroeg: “Gaat papa dood?” zei ze zacht: “Volgens mij is hij al dood.”’
'De kleine geluksmomenten van de dag waren zijn lichtpuntjes'
Zwaar
‘Voor mijn vader was het leven heel zwaar. Door zijn bipolaire stoornis had hij gemiddeld maar zo’n dertig goede dagen per jaar. Hij was er echt voor ons als gezin. De kleine geluksmomenten van de dag waren zijn lichtpuntjes. Zo kon hij bijvoorbeeld genieten van een mooie zonsopkomst. Omdat het leven voor hem zo zwaar was, hoefde het voor hem niet meer zo. Dat hij zo plotseling in zijn slaap is overleden, is eigenlijk wel een troost. Mijn moeder zei: ‘Als papa het nog kon zeggen, zou hij ons vertellen: “Het is goed zo.”’’
'Ze vond het zo moeilijk om mijn broer en mij achter te laten'
20 jaar en wees
Mèlanie: ‘Mijn moeder werd wel wat stiller, maar was toch vol energie na zijn overlijden. Ze was supersterk en zei meteen: “Ik word nooit ziek, dus maak je niet ongerust.” Maar helaas gebeurde dat wel.’ Drie maanden na het overlijden van haar vader hoort Mèlanie dat haar moeder baarmoederhalskanker heeft. ‘Mijn moeder had altijd nog de hoop dat het goed zou komen, zelfs tot op het laatst toe. Ze vond het zo moeilijk om mijn broer en mij achter te laten.’ In maart 2019 overlijdt ze. Mèlanie is dan nog maar 20 jaar en wees.
Geen thuis meer
Binnen een maand na het overlijden van hun moeder moeten Mèlanie en haar broer hun ouderlijk huis snel leeghalen, want het is een huurhuis. Op hun studentenkamers kunnen ze al die spullen natuurlijk niet kwijt. ‘Gelukkig konden we nog wel wat bij onze opa en oma stallen. Zo heb ik nu in mijn nieuwe huis nog wat meubels van thuis staan. Jammer genoeg hebben we in de haast veel weggegooid dat ons aan thuis doet denken. Zoals de kitscherige koektrommel in de vorm van een kerstman.’
Zwerver
In 2019, tijdens de eerste kerstdagen zonder haar ouders, voelt Mèlanie zich leeg en verloren. ‘Ik voelde me net een zwerver. Ik ging van het ene naar het andere adres. Daar was ik op visite. Als ik terugdacht aan thuis kreeg ik steken ik mijn maag. Ik had totaal geen zin in kerst. Alle tradities die deze dagen zo mooi maakten, waren opgehouden. Er lagen geen chocolaatjes meer op onze borden, er werden geen liedjes meer meegezongen en geen spelletjes meer gespeeld. Ik besefte heel sterk: er komen geen herinneringen aan thuis meer bij.’
'Het liefst wilde ik in een servieswinkel alle borden van de planken zwiepen'
Zo boos
‘De eerste tijd na mijn moeders overlijden kon ik geen verdriet voelen. Ik was zo boos dat dit mijn moeder was overkomen. De vraag ‘Waarom moesten mijn ouders dood?’ spookte de hele tijd door mijn hoofd. Het liefst wilde ik in een servieswinkel alle borden van de planken zwiepen. Ik wilde ermee slaan en ik wilde schreeuwen. Er zat zoveel woede vanbinnen. Vandaar dat ik hulp heb gezocht bij een studentenrouwgroep. Doordat leeftijdsgenoten vragen aan me stelden, kwam er ruimte voor mijn verdriet. In de gesprekken die we daar voerden, herkenden we elkaars pijn.’
Een hart in een kooi
Mèlanie krijgt in de rouwgroep ook de opdracht om iets te maken wat haar verlies verbeeldt. ‘Ik had een hart gemaakt in een kooi. Dat hart was helemaal gehavend en toegetakeld. De anderen hadden allemaal lieve dingen gemaakt. Ik was verbaasd, jaloers en ook teleurgesteld in mezelf. Want waarom was dat niet in míj opgekomen? Daarover nadenken hielp me om mijn enorme boosheid onder ogen te zien. Ik besefte toen dat ik nog een heel lange weg te gaan had.’
Een speciale kaart
Mèlanies moeder heeft voor haar overlijden kaarten geschreven voor later. Kaarten voor Mèlanies afstuderen, haar trouwdag, voor als ze kinderen zal krijgen. En een speciale kaart voor ‘als het even wat minder gaat’. De avond na het maken van het gehavende hart, opent ze de speciale kaart en leest:
'Vroeg of laat schijnt de zon weer'
‘Ik wil je met deze kaart toch een beetje troosten. Weet dat er na elke vervelende periode toch weer iets moois aanbreekt. Vroeg of laat schijnt de zon weer. (Een lieflijk zonnetje, haha!) Geloof me dat is echt waar! (…) Het is misschien moeilijk te geloven, maar weet dat ik dicht bij je ben. Wees gerust boos als je vindt dat je daar nu niets aan hebt. Het leven is soms gewoon ook k.t.’
Dit komt binnen bij Mèlanie. ‘Ik las en herlas al haar lieve en bemoedigende woorden.’ Heel open vervolgt ze: ‘Ik realiseerde me dat ik op scherpe pijnmomenten mijn verdriet meestal eerst wegstop. Het klinkt misschien stom, maar ik durf mijn verdriet vaak niet te voelen. Dan ben ik bang dat ik daar ongelukkiger van word. Maar van wegstoppen wordt het eigenlijk alleen maar erger. Als ik mezelf toesta om te huilen, ben ik daarna vaak opgelucht.’
Een brief
Een andere opdracht bij de rouwgroep was om een brief te schrijven aan haar ouders. Sindsdien schrijft Mèlanie hun elk jaar rond kerst een brief. Daarin vertelt ze wat ze het afgelopen jaar heeft meegemaakt en hoe zij ze mist. In het afgelopen jaar heeft ze een appartement gekregen in Nijmegen. Misschien dat ze daarover gaat schrijven. Of over de kerstboom, die ze van plan is in huis te halen.
'In mijn gedachten is mijn moeder nu bij me als ik vals meezing'
Weer zin om mee te zingen
Want dit jaar merkt ze dat ze weer zin heeft in een kerstboom, in kerstfilms en kerstmuziek. ‘In mijn gedachten is mijn moeder nu bij me als ik vals meezing,’ grinnikt ze. En dan serieus: ‘Ik kan het gemis van mijn ouders nu op een positieve manier aanwezig laten zijn. Ik hoef ze niet los te laten, want ik kan ze op een warme manier vasthouden. Zo blijven ze een deel van mijn leven.’
Lees ook over:
