Marlayne Sahupala in De Kist: ‘Dan ligt hij daar, je vader. Hij praat niet meer terug’

Rein van den Broek was trompettist van de band Ekseption, die vooral in de jaren ‘70 heel succesvol was en in volle stadions optrad. “Dat heb ik maar mondjesmaat meegekregen”, vertelt Marlayne, “ik was in die tijd nog heel klein.

Ik was daddy’s little girl. Hij was geen vader die om 5 uur thuiskwam en bij ons aan de eettafel zat, maar hij was héél zorgzaam voor ons. Mijn vader en ik deelden onze liefde voor muziek. Hij heeft op mijn eindexamen gespeeld van het conservatorium en was daar zó nerveus voor!

Als kind merkte ik niets van zijn alcoholgebruik. Dat veranderde pas na zijn pensioen. Toen hij in het ziekenhuis terechtkwam met hartproblemen werd zijn alcoholisme daar ook zichtbaar. Het was niet het klassieke beeld van iemand omringd door lege bierflesjes. Hij dronk dagelijks te veel, maar hij was niet agressief. Maar het ging wel ten koste van zijn gezondheid.

‘Daar stond mijn dochter, vijf jaar oud. Te zingen voor haar overleden opa’

Natuurlijk vroeg ik mij af hoe ik hem kon helpen. Maar het rotte, het kloterige is dat je er níets aan kunt veranderen. Hij zei terecht: ‘Ik ben een volwassen man en ik maak mijn eigen keuzes.’ Het was mijn moeder die een ultimatum stelde: ‘Of je stopt met alcohol drinken, óf hier houdt het voor ons op.’ Toen ging bij hem in één keer de knop om. Ik snapte haar wel.

Na het stoppen met drinken en roken heeft hij nog tien jaar geleefd. Hierdoor heeft hij ook mijn dochter zeker nog vijf jaar meegemaakt. Toen belandde in 2015 weer hij in het ziekenhuis, vanwege zijn hartproblemen. Tijdens een behandeling in het ziekenhuis ging het ineens mis. Opeens renden alle verpleegkundigen richting de operatiekamer. Mijn moeder zakte in elkaar. Wat nu?, dacht ik. Nu moest ik het voortouw nemen.

Op een gegeven moment werd hij weer teruggereden naar zijn kamer. Dan ligt hij daar, je dode vader. Hij praat niet meer terug … hij wordt koud. Ik heb nog wel even zijn hand vastgehouden. Dat vond ik ook niet eng ofzo. Ik had het gevoel dat hij er nog een beetje was.

Bij de uitvaart heb ik niets voor mijn vader gezongen. Mijn dochtertje wél. Even waren we haar kwijt in het uitvaartcentrum. Waar is ze nou?, dacht ik. Toen zag ik haar daar staan, bij opa in de kamer, naast de open kist. Een vijfjarig meisje, dat zachtjes stond te zingen voor haar opa.”

Bekijk hier de uitzending van De Kist met Marlayne Sahupala:

Beluister de podcastaflevering van De Kist met Marlayne hier: