Weduwe Marieke (33) leert motor rijden: ‘In plaats van achterop, moet ik nu zelf sturen’
Marieke is dertig jaar en ruim een jaar getrouwd met haar man, als hij plotseling overlijdt. Hoe ga je verder na een zo’n groot verlies op jonge leeftijd? Marieke besluit niet bij de pakken neer te zitten, en neemt motorrijles. Het blijkt zowel letterlijk als figuurlijk een les voor het leven. Marieke: ‘Vroeger bepaalden we samen onze richting, nu stond ik ineens aan het roer.’
Nieuwe koers
Na ongeveer een half jaar na het overlijden van KJ* heb ik motorrijles genomen. Het stond niet per se op m’n bucketlist, want eerder zei ik altijd: ‘Nee hoor, laat mij maar achterop zitten.’
Ik hoefde niet zo nodig achter het stuur te zitten. Ze zeggen wel eens: het is ook een kunst om achterop te stappen. Je moet je wel écht kunnen overgeven aan de bestuurder. Nou, daar had ik nooit echt problemen mee, dus ik stapte altijd met een gerust hart achterop de motor.
Toen KJ overleed, veranderde mijn leven én mijn toekomst. Waar we eerst samen onze koers bepaalden, stond ik opeens weer alleen aan het roer. En waar ik me eerst druk maakte over ons leven samen, hoefde ik nu alleen maar de richting van mijn eigen leven te bepalen.
Ineens stond ik alleen aan het roer
Motorrijles
Terwijl ik aan het lessen was op de motor gaf me dat enerzijds rust. Het enige waar ik me op kon concentreren was op de motor, de weg en de handelingen die ik moest uitvoeren. Er was geen ruimte voor de stroom van gedachten en emoties die mijn aandacht vroegen en ik kon tijdens de les wat dat betreft even helemaal ‘uit’.
Anderzijds waren de lessen tegelijk heel symbolisch voor mijn leven op dat moment. Ik moest het stuur van mijn leven helemaal in eigen hand nemen én moest het tegelijkertijd helemaal opnieuw leren. Het was super spannend en ik was soms bang om te vallen. Letterlijk: om van die motor te vallen, maar misschien nog wel meer figuurijk: bang om te vallen op de weg van mijn leven die ik nu was ingeslagen. Wat als ik onderuit zou gaan? Wat als ik zou vallen? Waar ging ik heen? Kon ik het wel? Durfde ik wel? En zou ik weer op kunnen staan als ik toch zou vallen?
Ik was bang om een verkeerde weg in te slaan
Rijbewijs
Na een paar maanden intensief lessen, haalde ik mijn motorrijbewijs en heb ik de eerste meters op mijn eigen levensweg zelfstandig afgelegd. Overigens: in die eerste maanden na het overlijden was ik echt een stuk minder bang voor dingen. Ik durfde bijna alles! Als ze me hadden gezegd dat ik zou moeten bungeejumpen: ik had het waarschijnlijk gewoon gedaan. En dus ook motorrijlessen. Ja, wat kon me gebeuren? Ik was alles al kwijt, dus veel erger kon het niet worden.
Angst
Mijn angsten zijn inmiddels weer terug op mijn oude niveau en daardoor vind ik dingen weer gewoon eng en spannend. En helaas, ook het motorrijden. In de eerste maanden na het kopen van mijn eigen stalen ros, ben ik onderuit gegleden. Niks ernstigs gelukkig (het ging echt in slowmotion-vaart), maar de schrik zat er goed in en van een waaghals pur sang durf ik nu niet goed de motor weer op. Die staat dus voorlopig weer op stal en komt er pas weer uit als het weer begint te kriebelen én na een flinke opfriscursus!
Lees ook over:
Huisje, Boompje… Weduwe: documentaire over jonge weduwes Marieke en Marieke
*De naam van de man van Marieke; KJ, is uit privacyoverwegingen afgekort.
