Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Jolanda verloor negen jaar geleden haar dochtertje (2): “Het gaat steeds vaker goed”

5 augustus 2017 · Leestijd 5 min

Een nachtmerrie wordt werkelijkheid: Jolanda verliest in 2008 haar dochtertje een paar seconden uit het oog waarna ze verdrinkt in het peuterbadje van een zwembad. In een Facebook-bericht geeft Jolanda woorden aan haar verdriet van de afgelopen negen jaar. “Ik heb ermee leren leven. Simpel omdat ik geen keuze heb.”

Dag en nacht

Foto in het AD
Foto in het AD.

Jolanda’s 5-jarige neefje zwom die dag af. De hele familie was erbij. “Ik stapte even naar mijn neefje om hem vijf euro te geven voor zijn diploma. Ik draaide me om… De buggy stond er nog, maar Madelon (2) was weg. Het was in een paar tellen gebeurd.’’, vertelt Jolanda in een interview met het AD.

“Dag en nacht draag ik het gemis met me mee”

Verwerken

“Tijd om het te verwerken? Tijd om het een plekje te geven? Ik geloof niet dat ik het kan verwerken.” schrijft Jolanda Bruggink-Navis op haar Facebookpagina. “Het antwoord is dat ik dag en nacht het gemis van mijn jongste dochter met me mee draag. Al 9 jaar en 2 maanden opsta en moet slikken.” Voor Jolanda is schrijven vorm om te rouwen: “Ik ben bezig met een boek over rouw, met verhalen van andere mensen die dit ook hebben meegemaakt.”

Verwijten

Na het verlies van haar dochter, werd Jolanda gek van verdriet, vertelt ze op Vrouw.nl. Daarbovenop krijgt ze veel verwijten van andere ouders over zich heen. Mensen vinden dat ze schuld heeft aan de dood van haar dochtertje, of dat ze beter had moeten opletten. En iedere keer dat er in Nederland een kind verdrinkt, voelt ze de pijn van de ouders.

Jolanda: “Tegen de mensen die verwijten maken, wil ik zeggen: geef ons die trap na niet. Natuurlijk hadden we het achteraf anders willen doen, maar wij zijn ons kind kwijt. Onze straf is zwaar genoeg.’’ Jolanda doet deze oproep bij RTL Summernight, waar ze te gast is naar aanleiding van het meisje van 5 wat kort geleden verdronk in de Amsterdamse Sloterplas.

Veel therapie

Jolanda vertelt dat ze ‘veel therapie’ nodig heeft gehad om ermee te leren leven: “Soms was het of ik het schuldgevoel op me nam van iedereen die erbij was.’’ Nu, negen jaar later, kan ze zeggen dat het soms wat beter gaat: ,,Heel lang was ik bezig met overleven. Nu gaat het steeds vaker goed. Soms hebben mensen daar moeite mee, maar het betekent niet dat ik haar ben vergeten. Ze is mijn kind, mijn trots, maar ze is ook mijn verdriet. Voor altijd een kind van 2, een kind dat ik ontzettend mis.”

“Ze is mijn kind, mijn trots, maar ze is ook mijn verdriet.”

Bericht op Facebook

Op haar Facebookpagina heeft Jolanda een bericht geplaatst waarin ze vertelt over het grote verdriet van de afgelopen jaren:

Nadat ik met mijn gezicht bij Summernight zat.
En nog een paar andere dingen deed kreeg ik heel veel leuke lieve reacties.

Veel mensen beloofden na te denken en vele verhalen kreeg Ik privé. Van mensen waarbij het net goed ging. Maar helaas ook van veel waar het ook heel erg fout ging.

Ik hoop dat ze net als ik na een tijdje ermee kunnen leven. Meer is het niet. Ik heb ermee leren leven. Simpel omdat ik geen keuze heb.

Maar ook omdat er een oerkracht in me zit die zoveel liefde bevat voor al mijn kinderen. Ze hebben lang in de schaduw moeten staan en soms echt nog wel van hun overleden zusje. Zij nam zo’n bal van emoties in beslag dat er amper ruimte was voor andere gevoelens. Wat ik ook probeerde welke therapie ik ook volgde het had heel veel tijd nodig.

Tijd om het te verwerken? Tijd om het een plekje te geven?

Ik geloof niet dat ik het kan verwerken. Dat klinkt meer als afval dat verwerkt moet worden. En een plekje die heeft ze al vanaf de zwangerschapstest. En toch ook nu vragen mensen zich af of ik het niet oprakelde. Of dat ik het niet verwerkt heb, waarom ik niet moest huilen.

Het antwoord is dat ik dag en nacht het gemis met me draag. Al 9 jaar en 2 maanden opsta en moet slikken. Dat vannacht voor het eerst de deur van waar ze ooit sliep open stond. Dat als de buurtkinderen hiervoor spelen ik de lege plek zie. Dat Hans en ik alleen op vakantie gaan terwijl zij Dat ze naar groep 8 zou gaan. Ze heeft nooit op de basisschool gezeten. En dat gevoel maakt dat met tijd en wijle uitjank en weer verder ga.

Ik geloof niet dat ik het kan verwerken. Dat klinkt meer als afval dat verwerkt moet worden. En een plekje die heeft ze al vanaf de zwangerschapstest. En toch ook nu vragen mensen zich af of ik het niet oprakelde. Of dat ik het niet verwerkt heb, waarom ik niet moest huilen.

Het antwoord is dat ik dag en nacht het gemis met me draag. Al 9 jaar en 2 maanden opsta en moet slikken. Dat vannacht voor het eerst de deur van waar ze ooit sliep open stond. Dat als de buurtkinderen hiervoor spelen ik de lege plek zie. Dat Hans en ik alleen op vakantie gaan terwijl zij Dat ze naar groep 8 zou gaan. Ze heeft nooit op de basisschool gezeten. En dat gevoel maakt dat met tijd en wijle uitjank en weer verder ga.

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--