Blog Bertine | Hardlopen in de regen

Het regent in mijn leven

Buiten waait het, de regen komt met bakken uit de hemel. Het weer is omgeslagen. Ik had nog wel een beetje gehoopt op een mooie en warme septembermaand. Toch als ik naar buiten kijk en die donkere wolken zie is dat hoe ik mij voel. Mijn leven is nu ook vol met storm en regen. Ik probeer mezelf staande te houden in deze storm.

Hardlopen

Deze ochtend trek ik maar weer eens mijn loopschoenen aan. Met de wind in mijn rug loop ik mijn weg. Mijn gedachten gaan alle kanten op, en vooral denk ik aan het verlies van Daan. De moeilijke weg die hij moest gaan. Maar ook het feit dat hij hier niet meer is. Ik probeer de omgeving in mij op te nemen en Daan uit mijn gedachten te zetten. Ik trek het niet om de hele dag aan hem te denken. Dat kan ook niet want dan ga ik er aan onderdoor. Ik probeer het van me af te zetten, vooral door bezig te blijven.

Op de begraafplaats

En dan ben ik aangekomen op de begraafplaats. Ik loop natuurlijk wel langs Daan en ga even bij hem zitten in de regen. De tranen die over mijn wangen rollen vallen nu niet op. Laat die druppels maar komen, laat het maar even heel hard regenen. Het voelt steeds weer zo definitief als ik zijn graf zie. Zijn naam staat daar en zijn foto erop is zo stoer. Zijn plekje is mooi geworden, maar zo niet bedoelt voor een kind. Het hoort niet zo te gaan!

Wat mis ik mijn leuke ventje. Dat koppie, zijn mooie blonde haartjes. Kon ik hem nog maar heerlijk even knuffelen. Wat zijn de jaren voorbij gevlogen. De mooie tijd samen, dat is voorbij. Nooit meer met Daan hand in hand lopen door de regen. Voor altijd zonder. Dat is en blijft zo onbegrijpelijk.

Regen in mijn gezicht

Ik loop weer terug naar huis met de regen vol in mijn gezicht. Het voelt heerlijk, laat die regen maar komen. Ik loop langs de school van Thijn, hij zwaait. Heerlijk om dat blije koppie te zien. Gelukkig gaat het goed met hem en heeft hij zijn plekje weer gevonden. Ook Isa is superdapper en heeft zelf in haar nieuwe klas verteld over Daan. Ik merk dat het haar rust geeft nu haar nieuwe klas weet van Daan. Het neemt niet weg dat het moeilijk voor haar blijft, maar ze heeft nu het gevoel dat ze verdrietig mag en kan zijn als ze dat wil. Ons leven is wel vergelijkbaar met de wind, het ene moment waait het hard en het andere moment is het weer even stil.