Column Nico | Klagen of dragen?

Klagen of dragen?

Je kent de uitspraak misschien: ‘Niet klagen maar dragen en bidden om kracht’. Daar zit veel in. Tegenslag, dus ook een overlijden van iemand van wie je houdt, moet je vroeg of laat accepteren. Je moet niet blijven mopperen, wordt er bijvoorbeeld gezegd. Dat helpt toch niet. Zet je schouders eronder. Wees een kerel, wees een vrouw. Ga door met leven. Je weet bij wie je terecht kunt om kracht te ontvangen, bij God. Hij zal je helpen.

Ook al begrijp ik wat er bedoeld wordt, vind ik het toch echt een uitspraak van vroeger. Er spreekt iets berustends uit. Dat had men vroeger vaker bij tegenslagen, soms ingegeven door het geloof. ‘Het zijn niet de mensen die dit je aandoen’ kon iemand als te haastige troost melden als hij op rouwbezoek kwam.

Klaag maar!

Een mens moet het leven nemen zoals het komt. Dat klopt wel, maar is ook eenzijdig. De fout bij ‘niet klagen maar dragen’ zit in de woordjes ‘niet’ en ‘maar’. Waarom zou een mens niet mogen klagen als hij in nood is? Lees de Psalmen in de Bijbel maar! Daarin horen we veel zuchten en roepen en vragen en klagen. Ik zou de uitspraak daarom graag veranderen in ‘Klaag maar! Probeer te dragen en bid om kracht!’ Klagen én dragen én bidden gaan prima samen.

‘Klagen én dragen én bidden gaan prima samen.’

Het is ook geen na elkaar. Dan zou je eerst een periode van klagen kennen en dan komt het dragen en bidden. Dat loopt echter door elkaar en mag ook door elkaar lopen. Rouwen is een chaotisch proces. Vandaag bid je vol overgave tot God. En morgen klaag je Hem aan dat Hij je in de steek gelaten heeft. En overmorgen probeer je je schouders er weer onder te zetten.

Potjandorie

Niet zo lang geleden hoorde ik het iemand nog scherper formuleren. Zelf was ze door een rouwproces heen gestrompeld en er nog steeds mee bezig. Ze formuleerde het zo: ‘Potjandorie en U zij de glorie! zijn tegelijk aanwezig bij iemand die gelovig rouwt’. Ik zou het anders zeggen, maar begrijp het wel. Er is de diepe pijn die je tot verontwaardiging en boosheid kan brengen. ‘Waarom moet mij dit overkomen? Here God, waar was U toen mijn lieve vader, moeder of zusje stierf en bent U nu in mijn leven?’ Dat bedoelde ze met ‘potjandorie’. Met ‘U zij de glorie!’ verwoordde ze haar zekerheid en geloofsvertrouwen. ‘Ik prijs God. Hij laat me nooit aan mijn lot over!’ Dat kan dus samengaan. In bijna geen liedtekst komt het beide voor, in het dagelijks leven wél. Klagen en dragen en geloofsvertrouwen zijn geen tegenstelling maar alle onderdeel van eerlijk rouwen.