Ruud schrijft een brief aan Marijke, ‘bij elkaar tot de dood ons scheidt’

Lieve Marijke,

Als ik een artikel lees over palliatieve zorg, besef ik eens te meer dat ik eigenlijk heel gelukkig mag zijn. Je bent tot het laatste moment thuis geweest, waar ik je alle zorg en liefde heb kunnen geven. En hoewel je een keer heel erg gevallen bent, ben je tot op het laatst zo goed als helemaal jezelf geweest.

Het einde

Er was natuurlijk sprake van pijn, maar niet van angst of van benauwdheid en jouw innemende persoonlijkheid was nog bijna onveranderd. We konden op het einde samen nog steeds goed communiceren. We waren altijd een unieke twee-eenheid en onze band is de laatste jaren alleen maar sterker geworden.

Hoewel het afscheid nemen na ruim drieënveertig jaar moeilijk was, besef ik steeds vaker dat het zo goed was. Je bent letterlijk in mijn armen overleden; intiemer kun je als twee mensen niet zijn. Je hebt mij alle middelen en de kracht gegeven om door te gaan en daar ben ik je nog elke dag dankbaar voor, Marijke. Je had gelijk – zoals zo vaak – toen je mij meegaf dat, als je er ooit niet meer zou zijn, alles het zelfde zou blijven, maar dan anders… En dat is exact zoals het is.

Liefde is…

Ik heb zeven jaar lang dagelijks ‘Liefde is…’ voor je geschreven en tientallen gedichten om jou mijn liefde te betuigen. Tot de dood ons scheidt, gaat in ons geval pas op als ik ook overleden ben.

Liefde is: ook niet door de dood te scheiden.

Ik hou van je Marijke,
Ruud