Brief aan | Josje (33) mist haar vader: ‘Ik ga jouw liefde uitdragen naar anderen, papa’

Paniek

Een van de liefste mensen in mijn leven, dat is mijn papa, een geweldige vader. Maar hij heeft pijn, veel pijn. Nierstenen, is de eerste diagnose. Maar op de scan ziet de arts meer. ‘Het ziet er niet goed uit meneer, het lijkt op een uitzaaiing van kanker. Nee dat klopt niet, toch? Ik voel paniek in mijn hele lijf. Dat kan niet. Jij wordt minstens honderd jaar papa!

Diagnose: longkanker. Ik heb me nog nooit zo verloren en wanhopig gevoeld. Ik ga als een bezetene op het internet zoeken naar statistieken en overlevingskansen. September 2017 wordt de periode dat mijn leven drastisch veranderde. Van een zorgeloos gelukkig bestaan, naar een leven tussen hoop en vrees.

Grond onder je voeten

Het verdriet gaat door merg en been. Ons alles, onze trotse vader en echtgenoot. Ik voel de angst voor wat komen gaat. Een operatie voor mijn papa betekent een kans op genezing, heb ik mezelf wijs gemaakt. Ik voel hoop en hoop doet leven.

‘Waarom heb ik geen controle meer over mijn leven?’

Kort na dit nieuws, zijn binnen een aantal weken mijn lieve schoonmoeder en een dierbare vriendin overleden. Het voelt alsof de grond onder je voeten vandaan zakt. Wat gebeurt er toch allemaal, waarom heb ik geen controle meer over mijn leven?

Vakantie

Na de chemokuren lijkt de situatie positief, totdat papa in april 2018 uitvalsverschijnselen krijgt. Dit komt door een uitzaaiing in de hersenen. Wat een onrust is er in jouw hoofd. Ik weet dat je geen jaren meer leeft en ik kan niet uitspreken hoeveel pijn dat doet. Na een bestraling is de situatie stabiel. Eind juli 2018 vertrekken we met een euforisch gevoel bij de neuroloog vandaan: ‘Zo meneer, u kunt nog wel een aantal jaren door op deze manier, alles is stabiel.’

Mijn papa gaat nog vele jaren bij ons blijven, ik voel me onoverwinnelijk. Nu kan ik met een gerust gevoel op vakantie. Papa is wel erg moe, maar dat zal wel een bijwerking zijn van de bestraling, toch? Ik heb voor alles een logische verklaring in mijn hoofd.

Overal

Tijdens de vakantie krijg ik een onbehaaglijk gevoel. Papa blijft moe en kijkt niet blij op foto’s die mama stuurt. Bij terugkomst van de vakantie is de diagnose op 17 augustus 2018 verpletterend: ‘De kanker zit overal, we kunnen niks meer voor u doen. U leeft hooguit nog een maand.’

Wat er dan door me heen gaat is met geen pen te beschrijven. Ik voel me verscheurd, pijnscheuten trekken door mijn hele lijf, ik kan niet meer functioneren.

Roes

Een maand? Nee, het worden maar vier dagen… Jouw hartverscheurende woorden: ‘Ik wil nog niet dood, alsjeblieft.’ Ik voel nog steeds jouw woorden in mijn ziel snijden en zie jouw van pijn vertrokken gezicht nu nog in mijn gedachten. Ik ben intens verdrietig. Je wilt leven, je wilt niet dood! Papa kan niet meer meer praten van ellende. Er is geen afscheid en dat maakt mij ontroostbaar. De crematie is als een roes aan me voorbij gegaan. We hebben nog een aantal lieve woorden geprobeerd te zeggen. Het moment dat de kist wordt weggebracht, voelt het alsof ik een deel van mezelf verlies.

‘Jouw hartverscheurende woorden: Ik wil nog niet dood, alsjeblieft.’

Ik word elke ochtend wakker met een gevoel van radeloos verdriet en intense pijn. Al fietsend en schreeuwend ga ik naar het werk: ‘Kom alsjeblieft terug papa, we kunnen niet zonder jou! Regel daarboven dat ze jou terug sturen naar deze aarde, nu.’ Ik voel me elke ochtend misselijk van verdriet.

Houvast

Er is ook onbegrip om ons verdriet. ‘Het is logisch dat je papa eerder dood gaat dan jij, toch?’ Nee helemaal niet. Ik wil dat mensen stoppen met praten. Ik voel me zo boos. Hij had niet op deze manier mogen overlijden, met zoveel levenslust, zoveel pijn en zo snel na de diagnose. Elke dag voel ik de pijn, alsof je hart letterlijk in stukken ligt. Mijn vader, een geweldige man, die mij altijd een fantastisch gevoel geeft. Je straalde van trots zodra je mij zag. Ik voel een zwarte waas in mijn hoofd trekken die een lange tijd blijft.

‘Ik ga jouw liefde uitdragen naar anderen.’

Na een periode van diepe rouw, probeer ik op te staan ’s ochtends en het verdriet te trotseren. Ik voel een oerkracht in mij opkomen om er weer iets van te maken. Ook voor jou, papa. Er is een grote houvast voor mij: mijn diepe liefde voor mijn vader. Langzaam kom ik tot het besef dat er maar één ding echt belangrijk is in het leven, dat is liefde! Ik ga jouw liefde uitdragen naar anderen.