Brief aan mijn zoon Daan, weggerukt in de bloei van je leven
Op vierentwintigjarige leeftijd wordt Daan, de zoon van Rianne (58), zomaar uit het leven weggerukt. Rianne schrijft een brief aan haar kanjer, die nog zoveel plannen had.
Lieve kanjer, mijn stoere zoon Daan,
Wat is het oneerlijk en wat voelt het nog steeds onwerkelijk dat we je nooit meer kunnen zien, ruiken en aanraken. Vierentwintig jaar was je, in de bloei van je leven en met nog zoveel plannen.
Eerste huis
Een half dagje werken nog, want die middag, op 10 november 2017, hadden we een afspraak bij de notaris om de koopakte van je eerste, nieuwe huis te gaan ondertekenen. Wat was je trots en blij dat je het huis van je zus ging kopen. Je zei nog met een lach: ‘Zus, straks zijn we beide grootgrondbezitters!’ Samen met je vriendin Danique zou je gaan samenwonen, als zij was teruggekeerd uit Afrika waar ze op dat moment was voor haar stage.
‘We hoorden de klap in ons bed en we wisten dat het goed mis was.’
Een half dagje werken. Om zes uur ’s ochtends reed je thuis weg en op het kruispunt, honderd meter voorbij ons huis, werd je doodgedrukt door een immense vrachtwagen, volgeladen met vee. Hij reed ruim negen seconden door rood, omdat hij met zijn telefoon bezig was. We hoorden de klap in ons bed en we wisten dat het goed mis was, we hoorden zo vaak die sirenes… nu niet beseffend dat jij het was!
‘Uw zoon is dood’
Wat is het oneerlijk en wat voelt het immens verdrietig als later twee politie agenten aan de deur komen met de mededeling: ‘Uw zoon is dood.’ Onze wereld stortte in. We moesten een afscheid gaan voorbereiden voor een knul van vierentwintig jaar, in de bloei van zijn leven. We hadden nog een rechtszaak voor de boeg met de vrachtwagenchauffeur die het ongeluk veroorzaakt heeft. Tweehonderdveertig taak strafuren heeft hij, maar wij hebben levenslang.
‘Nooit meer armpje drukken met je vader.’
Nu, anderhalf jaar na jouw overlijden, voelt het nog steeds oneerlijk. Doet het nog steeds zo’n pijn dat we je nooit meer zien, nooit meer met je kunnen dollen, nooit meer armpje drukken met je vader, nooit meer die deksel van de pannen halen met de mededeling: ‘Dat lust ik niet!’
In alles wordt je gemist Daan… in alles!
Het ‘Daan boek’ gaat nooit dicht
De hele wereld gaat door en alles gaat zo snel weer aan ons voorbij. Ik vergelijk het nog steeds met een bibliotheek boek. Iedereenheeft het ‘Daan boek’ gelezen maar ook weer gesloten en teruggebracht naar de bieb.
‘Al komen er geen nieuwe herinneringen meer bij, sluiten zullen we jouw boek nooit.’
Ons boek ligt nog steeds hier open op tafel, ik kijk er iedere uur van de dag nog in. Ons boek zal nooit gesloten worden en we lezen jouw boek steeds opnieuw. Alsof er tussen de regels nog steeds een boodschap wacht. Al komen er geen nieuwe herinneringen meer bij, sluiten zullen we jouw boek nooit. Het blijft hier op tafel liggen. We lezen jouw boek steeds opnieuw.
Oneerlijk
Het voelt zo oneerlijk en onnatuurlijk dat je je kind, je eigen vlees en bloed moet afgeven op zo’n manier. Het had helemaal niet gehoeven, als die vrachtwagenchauffeur gewoon had opgelet en niet met zijn telefoon bezig was geweest. We zeggen nog steeds, je bent doodgedrukt, niet verongelukt!
We missen je zo ontzettend jongen. We hopen je eens weer te zien en in onze armen te mogen sluiten… eens!
Knuffel van je mam
