Blog Sarah | ‘Het leven is tekort voor irritaties’

‘Ik doe dat zelf wel. Ma-ham. Je moet die luier niet hier neerleggen, dat is toch vies!’ Een diepe zucht volgt. Ik zit bij het consultatiebureau en kijk en luister hoe een kersverse moeder haar dochter uitkleedt, terwijl ze haar eigen moeder fel toespreekt. Haar moeder laat het wijselijk langs zich heengaan en loopt achter haar dochter en kleindochter aan de spreekkamer in.

Ik moet mijn tranen bedwingen. Zou iemand het zien? Ik slik een paar keer. Ik wil de jonge moeder influisteren dat ze de tijd die ze met haar moeder heeft beter liefdevol kan besteden. Ik wil haar zeggen dat het leven te kort is. Dat het zomaar afgelopen kan zijn. Ik wil hun vragen elkaar vast te houden. Elkaar lief te hebben.

Ruzie om iets kleins

Te vaak raakte ik net zoals de kersverse moeder geïrriteerd om achteraf bezien te kleine dingen. Te vaak had ik ruzie met mijn moeder om een of ander pietluttig iets. Niet wetend dat we eigenlijk niet zo heel veel jaren samen meer zouden hebben. ‘Had ik maar…’, gaat vaak door me heen.

Evenals: ‘als ik geweten had dat…’. Ik baal van mezelf. Ben soms zelfs boos op mezelf. Omdat ik zo flink puberde. Omdat ik zeker weet dat ik af en toe het bloed onder mijn moeders nagels vandaan heb gehaald. Was ik maar wat liever geweest. Had ik maar vaker gezegd hoeveel ik van haar hield. Had ik haar maar vaker vastgehouden.

Relatief

Vanaf het moment dat we wisten dat ze niet meer beter werd, werd ik veel milder. Ik incasseerde soms dingen, lachte om dingen waar ik me voorheen wellicht aan geïrriteerd had. Opeens was alles zo relatief. Waarom zou je negativiteit toevoegen aan een enorm waardevolle periode die spoedig eindigt? Waarom zou je je irriteren wanneer je weet dat je de gegeven ruimte ook met liefde kunt vullen?

Ik kijk hoe de moeder de tassen met zich meezeult en hoe de dochter zuchtend achterom kijkt. Ik hoop dat ze elkaar straks even omhelzen en zeggen dat ze trots zijn op elkaar en van elkaar houden.

Vanaf het moment dat we wisten dat ze niet meer beter werd, werd ik veel milder. Ik incasseerde soms dingen, lachte om dingen waar ik me voorheen wellicht aan geïrriteerd had. Opeens was alles zo relatief. Waarom zou je negativiteit toevoegen aan een enorm waardevolle periode die spoedig eindigt? Waarom zou je je irriteren wanneer je weet dat je de gegeven ruimte ook met liefde kunt vullen?

Ik kijk hoe de moeder de tassen met zich meezeult en hoe de dochter zuchtend achterom kijkt. Ik hoop dat ze elkaar straks even omhelzen en zeggen dat ze trots zijn op elkaar en van elkaar houden.