Blog Patricia | ‘Mezelf toestaan dat ik het even niet meer weet: ik vind het moeilijk’

Mijn collega wil een bijeenkomst organiseren waarin zorgmedewerkers van het verpleeghuis veilig kunnen praten met elkaar over verdriet en verlies op het werk. Ze vraagt of ik haar daarbij wil ondersteunen. Ze is een ervaren verpleegkundige en merkt dat er bij veel zorgmedewerkers nog steeds de gedachte heerst dat verdriet tonen om het overlijden van een bewoner niet professioneel is. Dus houden veel van de vaak betrokken collega’s hun gevoelens voor zichzelf, met het idee dat ze de enige zijn.

Ontreddering

En zo gek is dat niet, als je bedenkt dat mensen die sterk en dapper zijn over het algemeen door anderen worden aangemoedigd en bewonderd. Mensen die het leven ondanks een groot verlies weer snel op weten te pakken, vinden we inspirerend. Het liefst door het verdriet om te zetten in iets positiefs. Wie doorgaat doet het goed.

Met deze boodschap lijkt het of de ontreddering na verlies het beste niet gezien kan worden. Alsof we niet kwetsbaar mogen zijn en zonder stip op de horizon meteen reddeloos verloren raken.

Ter voorbereiding op de bijeenkomst zoek ik op internet vast wat informatie op. Na het intypen van verschillende zoekwoorden kom ik uiteindelijk terecht bij een stuk tekst van rouwdeskundige Manu Keirse. Mijn blik valt meteen op de volgende zin: “Om weer te genieten van het leven na de dood van een kind is een tijdspanne van 5 tot 7 jaar niet abnormaal.”

Mildheid

Ik moet even slikken en ben me direct bewust van mijn eigen pijn. Het is nu bijna 4 jaar geleden dat Mikki overleed. Verdriet om het gemis van Mikki is nog dagelijks aanwezig in mijn leven, maar het is een gevoel waar ik niet altijd even makkelijk over praat of soms zelfs heel bewust verberg. Ik vind het maar moeilijk mezelf toe te staan dat ik het even niet meer weet. Hoe mild ben ik eigenlijk naar mezelf?

Ik leg mijn eigen gedachten en gevoelens regelmatig kritisch langs de meetlat. Is die moeheid van het rouwen of ga ik gewoon veel te laat naar bed? Is het wel normaal dat er nog steeds weken zijn waarin ik me heel somber voel? Kan ik tegen anderen zeggen dat ik ergens niet naartoe wil gaan, omdat het teveel verdriet oproept? Straks vinden ze het raar en misschien stel ik me wel aan.

Ik lees de zin van Manu Keirse opnieuw en laat de woorden goed op me inwerken. Wat ik voel is niet abnormaal. Ik besef ineens hoe streng ik kan zijn voor mezelf.

Even later deel ik wat ik heb gelezen ook met mijn vriendin. Maar zij is niet verbaasd. Zij vond mijn verdriet en gevoelens altijd al normaal. “Ook straks nog na die 7 jaar,” zegt ze. “Huil als je het voelt en slik niks in. Je huilt nooit genoeg.” En ik kan alleen maar denken: zeg het voort.

• Blog Patricia | Wennen aan het woordje ‘goed’

  Blog Patricia | Wennen aan het woordje ‘goed’