Blog Jurgen | 'De klappen komen pas als ik alleen ben'

Raak

“Daar is ie weer, de week van mijn geboortedag. Zo noemen we deze dag nadat mijn dochter Luna is overleden. Het is geen verjaardag, want vieren is niet meer wat het ooit was. Ik merk een week vooraf al dat het borrelt in mijn lichaam. Mijn lontje is extreem kort. Dus ik probeer zoveel mogelijk “problemen” te vermijden want mijn reactie zou zomaar eens heel raak kunnen zijn.

Klap

Op een werkafspraak kom ik een oude bekende tegen. "Zo van Rielleke", zegt hij, "dat wordt een mooie verjaardag van het weekend”. “Nou, dat kan wel eens tegenvallen”, reageer ik zonder nadenken. “Na het overlijden van die kleine van mij zijn dit soort dagen extreem zwaar.”

Hij zegt dat hij er wel iets, maar ook niets bij voor kan stellen. En vindt dat ik het toch goed doe, na zo’n impactvolle gebeurtenis als het overlijden van mijn negenjarige dochtertje. “Dat klopt voor de buitenwereld”, leg ik uit. “Maar de klappen komen pas als ik alleen ben.”

Hol

Deze klappen worden niet minder maar gelukkig worden de intervallen ertussen wel groter. “Ik ben eigenlijk een opbergblik”, zeg ik. “Aan de buitenkant is het een mooi verhaal. Maar als je het blik pakt en opendoet, is het leeg. Zo voel ik me vaak: hol van binnen.”

Knutselwerkjes

Ik maak een plan voor mijn geboortedag. Ik zal het wekkertje zetten om halfzeven en dan een dikke honderd kilometer fietsen door de polders. Ik zal de stilte opzoeken en denken aan de mooie momenten toen alles nog normaal was. De dikke kussen op mijn wangen die ik van Luna en Senna kreeg. De knutselwerkjes en gedichtjes die ik helaas niet allemaal meer op mijn netvlies heb staan.

Als ik dan moe en voldaan ben teruggekomen zal het huis wel ontwaakt zijn. Val ik mijn gezin in de armen en doen we waar we zin in hebben. Proberen we te genieten en vooral herinneringen op te halen aan vroeger. Toen alles nog gewoon was. Ik ga mijn lege blikje vullen met mijn herinneringen. Wie weet raakt het halfvol?”