Blog Everline | Bang voor de bevalling: verliezen we ook ons tweede kindje?

Alles in mij is bang

“Het is een beetje als ronddobberen in de oceaan”, zegt de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis peinzend. We zijn bij haar om ons voor te bereiden op de komst van Floris’ broertje. Dat hebben we nodig, want alles in mij is bang voor de bevalling. Ik ben bang voor wat er komen gaat, omdat ik niet weet wat er gebeuren zal. Er kan zoveel mis gaan. Er kunnen zoveel erge dingen gebeuren. We hebben van het ziekenhuis een overzichtje gekregen van de voor- en nadelen van een natuurlijke bevalling. Floris’ plotselinge dood maakt dat mijn man en ik geen boodschap meer hebben aan de statistieken die bij al die mogelijke nare dingen horen. We kunnen ze niet in het juiste perspectief zien; we kunnen niet meer naar de 0,001% kijken die de kans op sterfte van de baby weergeeft. We zien alleen dat die kans bestaat. Want de kans dat onze lieve, lieve Floris ziek zou worden en aan dat ziek zijn sterven zou was ook heel, heel klein.

‘We durven de argumenten van anderen niet toe te laten als ze zeggen dat het toch wel heel ongewoon zou zijn als het ons nog een tweede keer overkomt dat wij ons kind moeten verliezen.’

“Het is als ronddobberen in de oceaan,” bevestig ik haar gedachte. “En waar ik voorheen vol van vertrouwen was dat ik heus wel weer het vaste land zou bereiken, is er nu niets dan angst voor wat er mis kan gaan.” De oceaan zit vol haaien die mij misschien zullen verslinden, de stroming kan mij precies de verkeerde kant op drijven. De golven kunnen veranderen van kabbelend en kalm naar woest en meedogenloos. De zee kan mij in al zijn kracht opnemen en naar de diepe, diepe bodem sturen, om me nooit meer los te laten.

Dingen die mis kunnen gaan

Het leven heeft ons geleerd dat we altijd rekening moeten houden met de dingen die mis kunnen gaan. Dus zijn we bang en wantrouwend. Durven we ons niet volledig over te geven aan het lot. Durven we de argumenten van anderen niet toe te laten als ze tegen ons zeggen dat het heus wel goedkomt en dat het toch wel heel ongewoon zou zijn als het ons nog een tweede keer overkomt dat wij ons kind moeten verliezen.

“Jullie moeten 10 keer dapperder zijn dan andere mensen”

Vertrouwen

Ondanks de bijna verlammende angst zoek ik toch naar vertrouwen. Omdat ik weet dat ik al met 10-0 achter sta als ik in blinde paniek aan de bevalling begin. Bijna wanhopig zoek ik houvast. Zoek ik naar de juiste manier om mijn ziel te kalmeren en het vertrouwen dat ik ooit had, weer terug te vinden. Ik wil de vrouw weer zijn die ik was voordat Floris overleed; rustig, kalm en nuchter. Ik wil weer iets van haar standvastigheid voelen en de vastberadenheid ervaren die ik toen had. Omdat ik ervan overtuigd was dat een vrouw hier voor gemaakt is. Omdat ik geen moment bang ben geweest voor de bevalling van Floris. Dat wil ik weer terug; ik wil naar de bevalling van zijn broertje toeleven in de kalme nuchterheid van ‘wat moet, dat moet’. Ik wil weer een rustige, kalme zee voor me zien, in plaats van de woeste onheilspellende plek die het nu geworden is.

Maar ik blijf zoeken hoe.

Hoe vind ik haar weer terug, mijn vroegere ik?

Hoe vind ik rust en vertrouwen in een leven dat zo vol is van onzekerheden?

Ik weet het niet. Ik weet het echt helemaal niet.

27 zwemdiploma’s

“Jullie moeten 10 keer dapperder zijn dan andere mensen”, besluit de maatschappelijk werkster de sessie. Dus is het al knap dat we tot hier zijn gekomen. Dus is het al knap dat we überhaupt aan een natuurlijke bevalling denken.

Thuis denk ik daar nog verder over na. Misschien moet ik niet op zoek naar mijn vroegere zelf, want zij gaat mij niet meer helpen. Ik moet op zoek naar meer. Naar een lifeboat met vuurpijlen en een reddingsvest om mijn luchtbedje voor in te ruilen. Naar een anker dat me stevig op mijn plaats houdt. Naar een reddingszwemmer die me komt helpen als ik dreig te verdrinken.

De vraag blijft nog steeds hoe, al brengt die laatste gedachte een voorzichtige glimlach op mijn gezicht. Gelukkig heeft mijn man 27 zwemdiploma’s.