Blog Esther | Wat een team

Mijn moeder bracht de kinderen thuis na een nachtje logeren. Het was al een tijdje geleden. Ze zijn alweer wat ouder en de keren dat ze uit logeren gaan worden steeds minder frequent. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat ik me er meer in berust dat ik er alleen voor sta.

Trots

Mijn moeder pakte me vast en zei: ‘Es, ik ben zo ongelofelijk trots op jullie. Op hoe jij en de kinderen het doen en hoe jullie samen een team vormen.’ Ja hoor, daar kwamen de tranen.

Toen ze weer naar huis ging, plofte ik op de bank. Isa pakte haar tas uit en Stijn kletste de oren van mijn hoofd over wat hij allemaal met opa had gedaan. Hij kwam steeds dichterbij zitten en na nog geen tien minuten kroop hij tegen me aan. ‘Ik heb je gemist.’ Isa rende voorbij en gooide even snel een handkusje in de lucht. Ze heeft gelijk, mijn moeder. We zijn een sterk team. Een heel sterk team.

Net na het overlijden van Dennis waren we gebroken. Niet meer compleet en we moesten allemaal opnieuw een plek in het gezin vinden. Onze rol veranderde. Ik was ineens papa en mama tegelijk en ook de kinderen moesten zich aanpassen aan het feit dat mama niet altijd papa-dingen kan doen. Stijn was soms boos als ik geen tijd had om te stoeien en huiswerk maken met Isa ging niet altijd van een leien dakje. Dennis had daar veel meer rust voor.

Boos

Ook was ik soms boos. Boos om de situatie. Dat maakte mij geen leuke moeder. We zijn nu 6,5 jaar verder. We hebben allemaal onze rol gevonden en de tandwielen draaien naadloos in elkaar. Zonder wrijving. Wauw, ik besef dat mijn moeder gelijk heeft. Wat zijn wij een goed team en wat mogen wij trots zijn op wat wij hebben bereikt met z’n drieën.

Dennis zou trots op ons geweest zijn. Zeker!