Blog Esther | Vrienden voor het leven

We hoorden de kinderen boven giechelen en dansen. Ze speelden lekker met hun vriendjes, terwijl wij aan de eetkamertafel met vrienden zaten. Met een wijntje, wat hapjes en een leuk kaartspelletje. Toen we nog geen kinderen hadden, gingen we elk weekend stappen. We bezochten de leukste clubs en gingen naar elk leuk concert dat we tegenkwamen. Het liefst tot diep in de nacht.

Toen er kinderen kwamen, was die behoefte helemaal weg. En als we dan toch een keertje gingen stappen, kregen we spijt. Want we werden de volgende ochtend om 07.00 uur gewekt door twee enthousiast springende kids naast ons bed. Het stappen werd al gauw ingeruild voor middagen borrelen met vrienden, een barbecue met de kids erbij of een avondje kaarten. Rond middernacht lagen we dan net zo voldaan in bed als na een nacht stappen. En de volgende ochtend? Die was een stuk aangenamer.

Na het overlijden van Dennis sprak ik nog steeds af met vrienden. Alleen nu was Dennis er niet meer bij. En hoewel het nog steeds leuke middagen of etentjes waren, ging ik altijd met een verdrietig gevoel naar huis. Ik voelde me niet meer compleet en werd vooral geconfronteerd met het complete gezinnetje dat zij hadden. En ik niet meer.

Minder confronterend

Al snel werden die avondjes en etentjes minder en sprak ik met alleen de vriendin af. Het werden ochtenden met een kop koffie bij speelparadijs Ballorig. Ook gezellig, maar minder confronterend. De frequentie werd minder en er kwamen nieuwe mensen in mijn leven. Mensen die Dennis niet of nauwelijks gekend hadden. Dat voelde veiliger.

Een paar maanden na het overlijden van Dennis leerde ik mijn beste vrienden kennen. We hadden elkaar wel eerder op verjaardagen gezien, maar nooit afzonderlijk afgesproken. Onze kinderen konden het leuk met elkaar vinden en we deden al die dingen die ik voorheen ook met Dennis deed. Alleen nu waren we met z’n drietjes. Vanaf het eerste moment dat we elkaar opzochten, voelde ik me niet alleen. Ik was niet het vijfde wiel aan de wagen. Ik kon met haar net zo lachen als met hem. Ik was voor hen ‘alleen’ ook leuk genoeg om mee af te spreken.

Vrienden verliezen

Niet alleen mijn leven veranderde na het overlijden van Dennis, ook de vriendschappen veranderden mee. Dat ging zeker niet zonder slag of stoot. Het maakte me verdrietig om ook vrienden te verliezen. Maar dat hoorde blijkbaar ook bij mijn nieuwe rol als weduwe.

Nieuwe fase, nieuwe mensen

Nu, zeven jaar later, kan ik weer afspreken met vrienden van toen. Het voelt minder confronterend. Ik ben een soort van ‘gewend’ aan mijn nieuwe rol. Nu kijk ik naar al mijn vrienden met een heel warm gevoel. Ik heb er nieuwe waardevolle vriendschappen bij gekregen en mijn oude vrienden koester ik ook nog steeds. Ik heb lieve mensen om me heen. En het is waar wat ze zeggen: bij elke fase in je leven horen nieuwe en andere mensen.