Blog Esther – De sterfdag van Dennis, meest donkere dag van het jaar

Het verdriet is sterker dan ooit

Het is 14 september, 09.03 uur. Net als de afgelopen drie jaar steek ik een kaarsje aan het zet je lievelingsmuziek op.

Vier jaar geleden om 09.03 uur legde ik mijn hoofd op je borst en voelde ik voor de laatste keer je hart kloppen…. Vier jaar geleden overleed je op dit moment.

Ik voel me leeg, lamgeslagen en vreselijk verdrietig. Meer dan eerdere jaren speelt die hele film opnieuw af. Het moment dat Dennis overleed en ik ouders en vrienden moest bellen om ze te informeren. Het intense verdriet toen we Dennis met al zijn dierbaren van zijn bed tilden en op een baar legden.

Het moment dat ik naar school ging en Isa uit de klas haalde om haar het meest vreselijke nieuws uit haar leven te vertellen. Het lijkt allemaal als de dag van gisteren. Het is nog nooit zo echt en hard binnengekomen als vandaag. Misschien besef ik vandaag wel meer dan in 2012 dat het echt over is. Dat hij echt nooit meer terugkomt. Ik laat mijn tranen de vrije loop. Het mag, het is goed.

Anders dan voorgaande jaren beleven de kinderen het dit jaar ook anders, voelen ze meer emotie en verdriet. Ze willen het liefste de hele dag bij me zijn en praten veel over Dennis. Het is fijn om herinneringen met ze te delen.

We focussen ons op de voorbereidingen voor vanavond. Vanavond gaan we Dennis in het licht zetten. We halen kaarsen, kopen 14 rode rozen en zorgen dat zijn lievelingsmuziek klaarstaat.

Herinneringen delen met Dennis

Om 20.00 uur staan we op de begraafplaats. Langzaam druppelen vrienden en familie binnen. Fijn om iedereen bij elkaar te zien. Hoewel het een hele verdrietige dag is wordt er ook gelachen. We lopen met z’n allen naar het monument en daar komen de eerste tranen en herinneringen. Terwijl wij stilstaan bij zijn leven en elkaar troosten, rennen de kinderen rond met gieters om de mooie bloemen van water te voorzien.

Om het monument staan witte herdenkingskaarsen. Het begint een beetje donker te worden. We draaien ‘Love over healing’ van Kane en de kinderen steken de kaarsen één voor één aan. Om ons heen is het donker en verschijnen de sterren aan de hemel.

Het is bijna 21.00 uur en de begraafplaats sluit bijna. Ik wil eigenlijk nog niet weg. Het is zo mooi! Alles is donker en alleen zijn plekje is verlicht. Al die kaarsen schijnen op het monument.

We lopen richting de uitgang en ik mis Dennis die naast me loopt. Dit is zo’n moment dat ik het liefste met hem zou delen. Samen herinneringen ophalen en elkaar vasthouden als de emoties even te veel zijn. Ik zou zo graag samen over het pad naar de uitgang lopen en nog even napraten over hoe fijn en mooi het was.

Dat is raar, want als hij er nog zou zijn, zou ik niet eens over dit pad lopen en zou 14 september een gewone dag in het jaar zijn, zoals dat voor heel veel mensen is. Ik wil gewoon zo graag alles nog met hem delen. Zelfs dit….