Blog Esther | Rouw komt wanneer je het niet verwacht

Ik word wakker met een zwaar hoofd. Tranen prikken in mijn ogen. Als ik uit bed stap en mijn teen stoot, barst ik keihard in huilen uit. Ik lig als een klein kind in elkaar gevouwen op mijn bed te snikken. Die teen ben ik allang vergeten. De tranen lijken wel van honderd gestoten tenen. Wat had ik mijn leven anders voorgesteld. Wat had ik die lieve kids van mij graag een papa gegund.

Trouwdag

Dan besef ik dat het zware gevoel en de tranen komen omdat het bijna mijn trouwdag is. Dat roept herinneringen op, maar ook pijn en verdriet omdat ik die niet meer met Dennis kan vieren.

Uit het niets

Diezelfde middag sta ik voor het raam te kijken naar Stijn die voor de deur met zijn vrienden een watergevecht houdt. Hij giert van het lachen. Hij lijkt altijd weinig last te hebben van bijzondere data en gebeurtenissen. Bij hem komt het verdriet uit het niets. Terwijl wij allemaal ons eigen ding doen en alles thuis draait zoals altijd, hoor ik hem ineens boven brullen. Isa hoor ik giechelen met haar vriendinnen in haar kamer, dus die kan het niet zijn. Als ik naar boven loop, heb ik al gauw door dat het Stijn is. Ik open zijn deur en daar zit hij. Op zijn bed met een groot fotoschilderij in zijn armen geklemd. Op de foto zit hij op de nek van Dennis. Hij houdt de foto stevig vast en huilt al zijn tranen op. Als ik binnen stap, brult hij hard: ‘Ik mis papa!’

Niet in haar hum

Op een ander moment, een paar weken later, zit Isa in een hoekje op de bank. Ze is duidelijk niet in haar hum. Op alles wat ik vraag, krijg ik een kort antwoord. Als ik per ongeluk het verkeerde glas drinken neerzet, wordt ze boos. Ze is helemaal niet boos vanwege dat glas drinken. Ze is boos omdat ze Dennis mist. Verdorie, waarom mocht hij maar zo kort in haar leven zijn? ‘Mam, ik mis hem echt zó vaak nog. Niet af en toe, maar echt heel vaak. Iedere dag mam! Ik mis hem echt iedere dag!’

‘Allemaal op ons eigen moment’

We lachen, huilen, troosten, knuffelen. En dat doen we allemaal op ons eigen moment en op onze eigen manier. En dat is maar goed ook. Stel je nou eens voor dat we allemaal hetzelfde rouwproces zouden doormaken. Dat we allemaal op hetzelfde moment boos zouden zijn en zouden huilen? Wie troost ons dan?

‘Rouw komt wanneer je het niet verwacht’

Nu maken we allemaal ons eigen rouwproces door. De een sneller dan de ander, de een intenser dan de ander. Hoe we het ook doen, alles is goed. We troosten waar we kunnen en helpen elkaar. Dat zullen we ons leven lang blijven doen, want rouw stopt nooit. Rouw kent geen tijd en rouw heeft geen gebruiksaanwijzing. Rouw komt wanneer je het niet verwacht. En dan, hoe intens ook, zijn we er voor elkaar. Want één ding is een feit: rouw verbindt ons.