Blog Esther | To do: psycholoog bellen

Gespannen kijken we de arts aan. Hij kijkt nog even naar zijn computerscherm op zoek naar woorden… “Ik heb slecht nieuws voor jullie, heel slecht nieuws”.

Gewoon even praten

Na het gesprek met de arts over het hoe en waarom is mijn eerste vraag: ‘Hoe moeten we dit nu aan de kinderen vertellen?’ Vanaf dat moment stapte een maatschappelijk werker ons leven binnen.

Toen Dennis de chemo’s onderging en we dagenlang in het ziekenhuis doorbrachten werden we regelmatig bezocht door een maatschappelijk werker. Gewoon even praten over wat ons allemaal overkwam en vooral hoe we dit allemaal een plekje moesten geven. Hoe we dit het beste konden aanpakken met de kinderen.

‘Wat was het fijn om eens mijn emoties te tonen zonder schuldgevoel..’

Dennis had niet lang meer te leven en we namen afscheid van het ziekenhuis. Bij thuiskomst stond er alweer een nieuwe mevrouw op ons te wachten die ons zou ondersteunen in de laatste dagen. Wat was ik blij als ze de deur binnen stapte, want wat was het fijn om eens mijn emoties te tonen zonder schuldgevoel dat ik de ander verdrietig zou maken. Het kon gewoon.

Geen drempel meer om hulp in te schakelen

Dennis overleed en daar was ’t Praethuys. Terwijl de kinderen in een knutseluurtje werden begeleid, was daar naast de gesprekken met lotgenoten ook professionele hulp en kreeg ik handvatten om overeind te blijven.

De drempel om hulp in te schakelen was er allang niet meer en ik schroomde dan ook niet toen we het niet meer alleen gingen redden. Zowel de kinderen als ikzelf schakelden hulp in van een psycholoog. En zo gingen we ruim een jaar lang wekelijks op pad voor speltherapie en gesprekken. De ene week hard nodig en de andere week was het herhaling van wat we al wisten.

Onverwerkt verdriet

Toch bleef ik met een groot stuk onverwerkt verdriet zitten en kon ik alle gebeurtenissen rondom de ziekte en het overlijden van Dennis maar moeilijk een plekje geven. Mijn psycholoog stelde voor om EMDR (een vorm van therapie, red.) toe te passen. Een moeilijke tijd brak aan want na deze sessies had ik nachtmerries, hoofdpijnen en was ik vreselijk moe. Ik kon alle hulp die er was gebruiken voor de kinderen en die was er gelukkig ook. Tijdens de EMDR kwamen er gebeurtenissen naar boven waarvan ik nooit had gedacht dat die zo’n rol zouden spelen. Ik bleek boos, enorm boos en verdrietig. Heel snel namen deze emoties af en kon ik zonder heftige emoties terugblikken op de tijd van ziekte en het overlijden.

To do: psycholoog bellen

Het gaat goed met ons en voor het eerst nadat de eerste hulpverlener ons leven binnenstapte redden wij het sinds een half jaar helemaal zelf.

Terwijl ik dit schrijf zijn mijn ogen rood van het huilen en heb ik nadat ik de kids op bed heb gebracht weer uren op de bank gezeten zonder dat er iets uit mijn handen komt.

‘Ik mis die handvatten, de gesprekken zonder oordeel, open en eerlijk zijn.’

Ik ben nog steeds boos op het leven en mijn hoofd loopt over van de dingen die ik moet doen, maar ook van alle negatieve gedachten en gevoelens. Ik mis die handvatten, de gesprekken zonder oordeel, het open en eerlijk zijn zonder schuldgevoel. En ook al redden we het prima met z’n drieën, op mijn oneindig lange to-do list voor morgen schrijf ik wederom de woorden: ‘psycholoog bellen’.

Het mag, het is goed, ze zijn ervoor om ons te helpen.

Herken jij je in het verhaal van Esther en weet jij soms ook niet waar je het zoeken moet? Schroom niet, vraag hulp. Kijk bijvoorbeeld eens op de website van De Jonge Weduwe.