Blog Esther | De sterfdag van Dennis komt er weer aan

Nog een paar weken en dan is het de sterfdag van Dennis. Ik heb weleens gedacht aan een grootse herdenking, die tot in de late uurtjes duurt met veel mensen en mooie verhalen. Maar dat is helemaal niet hoe Dennis was. Daarom herdenken we Dennis altijd klein, liefdevol en warm.

Om 09.03 uur zet ik het album February van Kane op en brand ik een kaars. Het ene jaar ga ik in gedachten terug naar mooie herinneringen en het andere jaar herbeleef ik het moment dat Dennis’ hart stopte.

Kaarsen rondom zijn graf

In de avond zetten we Dennis in het licht. We zetten kaarsen rondom zijn graf en wachten tot de zon ondergaat. Een prachtig gezicht. Het ene jaar sta ik er alleen met de kinderen, het andere jaar delen we er samen met vrienden en familie herinneringen.

Rob

Dit jaar zal het niet veel anders zijn. Alleen is Rob nu in mijn leven. Nog voordat ik over de invulling van deze dag kan nadenken, verschijnt er een app-bericht op mijn scherm: ‘Es, zal ik de 14^de bij je zijn de hele dag?’

Tranen springen in mijn ogen.

‘We zien wel hoe het loopt’

We spreken af dat we wel zien hoe het loopt. Hij is er als ik hem nodig heb en als het voor hem goed voelt, is hij er in de avond bij. Nooit gedacht dat ik mijn verdriet om Dennis met een andere man zou kunnen delen en dat hij er ook nog eens zo mee om zou kunnen gaan.

Geen schuldgevoel

14 september mag compleet in het teken staan van Dennis. Ik mag verdrietig zijn, blij zijn, het is allemaal goed. Geen schuldgevoel naar Dennis, maar ook niet naar Rob. Het mag er zijn en de rest van mijn leven mag deze dag in het teken staan van Dennis. Er valt een last van mijn schouders.

‘Wij, weduwen, zijn een lastig volk’

Ik las ooit een boek over rouw en daarin stond: ‘Wij, weduwen, zijn een lastig volk.’ Klopt als een bus. We kunnen ineens in huilen uitbarsten, zijn ontzettend bang om te verliezen, want dat hebben we tenslotte al eens meegemaakt. En dan heb ik het nog niet eens over onze kinderen die hun eigen rouwproces doormaken en alleen maar hun eigen papa terug willen. Daar moet je als man maar mee in zee durven gaan. Dat is niet niks.

Allesbehalve jaloers

Vandaag, met dat éne lieve appje, liet Rob weer zien dat hij wel raad weet met ‘dat lastige volk’. Hij heeft geduld en is allesbehalve jaloers.

14 september, we zien wel hoe het loopt. Eén ding weet ik zeker: het wordt een dag waarop iedereen zichzelf kan zijn en waar iedereen een warm en liefdevol gevoel aan overhoudt. Een dag die precies bij Dennis past.