Blog van Esther | Mijn collega’s

Kop koffie en tranen

Met betraande ogen stap ik het kantoor binnen. Met mijn hoofd naar de grond gericht loop ik naar mijn werkplek. Ik zet mijn computer aan en stort me op mijn werk. Mijn collega zet een kop koffie naast me neer en legt haar hand op mijn schouder. Ze zegt niets, maar ik voel haar begrip en medeleven. Ik laat mijn tranen lopen. Na een knuffel en wat bemoedigende woorden ga ik aan de slag.

In tien jaar tijd hebben we heel wat gelachen en gehuild met elkaar. We hebben dubbel gelegen van het lachen om foute dates, uitspraken van onze kinderen en schunnige grapjes aan de lunchtafel. We hebben ook een hoop verdriet met elkaar gedeeld. De tranen die we hebben gelaten om onze lieve collega Ingrid die plotseling overleed en de zoon van een collega die ook veel te jong is overleden.

Dankzij mijn collega’s

Toen Stijn klein was werd hij ziek. Keer op keer steunden mijn collega’s me als Stijn weer eens moest worden opgenomen in het ziekenhuis. En toen, na een periode van rust in mijn leven werd Dennis ziek. Mijn collega’s leefden enorm met me mee. Ik worstelde met de balans tussen werk en privé. Ik wilde bij Dennis zijn en ik wilde ook mijn werk niet laten liggen.

“Es, wat doe je hier? Ga naar huis!”

Ik herinner me een maandagmorgen in die periode. Het was druk op kantoor en er lag een berg werk te verzetten. Mijn collega vroeg me hoe het thuis ging. Ik voelde me sterk, het ging namelijk goed met Dennis. Zijn tweede chemokuur zat erop en na een week van misselijkheid en overgeven voelde hij zich ook weer sterk. De kinderen zaten op school en het kinderdagverblijf en Dennis was thuis. Mijn collega keek mij verbaasd aan. ‘Es, wat doe je hier dan? Ga naar huis, ga erop uit samen, genieten van de momenten dat het goed gaat!’ Die ochtend zal mij mijn hele leven bijblijven. We gingen wat drinken bij Wonders in Bergen en hebben de hele ochtend aan een tafeltje in de hoek gezeten. Gepraat, gehuild, maar vooral ook heel erg veel gelachen. We sloten de ochtend af met een wandeling in het bos. Een van de meest waardevolle momenten met hem. Dankzij mijn collega’s.

Met plezier naar mijn werk

Maar mijn collega’s en ik hebben ook hele moeilijke tijden gekend. De markt veranderde en het was maar de vraag of ons bedrijf kon blijven bestaan. Dennis was niet lang daarvoor overleden en het werken kostte me ontzettend veel moeite. Ik wilde het liefste de hele dag in bed liggen huilen. In die periode overwoog ik om mijn baan op te zeggen en ik had het zelfs bijna gedaan.

Tot op de dag van vandaag ben ik zo blij dat ik dat niet heb gedaan! Ik ga elke dag met heel veel plezier naar mijn werk. Mijn collega’s hebben me door ontzettend moeilijke tijden geholpen. Na nachtelijke huilbuien weten mijn collega’s me overdag altijd weer op te fleuren, en verlaat ik aan het einde van de dag het kantoor weer met een glimlach.