Blog Esther | Dit is wie ik ben, achter die brede glimlach

Mijn brede glimlach

Ik trek de deur achter me dicht, gooi mijn sleutels op de tafel en plof neer op de bank. De kinderen slapen bij opa en oma. Mijn brede glimlach verdwijnt langzaam van mijn gezicht. Ik heb zo gelachen vandaag, dat het een beetje onnatuurlijk voelt om niet meer te glimlachen.

De kinderen zijn afgezet bij opa en oma en ik rijd zo snel mogelijk terug naar huis. Nog even een luchtje op en mijn haar in een knot. Ik hoor de muziek drie huizen verder al. Het gelach hoor ik boven de muziek uitkomen. Terwijl ik naar binnen stap zet ik een brede glimlach op. De glimlach die iedereen van mij gewend is.

”Es, hoe is het nu met je?’ ik schiet gelijk in mijn rol. ‘Goed! Het gaat lekker.”

Na een rondje felicitaties ga ik aan een tafel in het zonnetje staan. Ik sta bij vrienden die ik al een tijdje niet heb gesproken. Ruim zestien kilo gewicht ben ik kwijt en de eerste vijf minuten neem ik complimenten in ontvangst. Het doet me goed en mijn glimlach wordt nog breder. Dan krijg ik die vraag: ‘Es, hoe is het nu met je?’ Ik schiet gelijk in mijn rol. ‘Goed! Het gaat lekker. Natuurlijk nog wel met ups en downs, maar de ups zijn er steeds vaker’ Ik eindig met een lach en een knipoog. Deze vraag wordt me daarna nog wel een keer of vijf gesteld en mijn antwoorden variëren van ‘Heel goed!’ tot ‘Prima, de kids doen het goed en ik heb niets te klagen’.

Geen ‘happy face’, maar écht

Nu zit ik op de bank en kan ik dat masker weer afzetten. Het was gezellig. Heel gezellig en ik heb ontzettend gelachen, maar ben ook heel blij dat ik nu weer alleen op mijn bank zit en mijn ‘happy face’ even kan laten voor wat het is.

‘Ik besef dat ook ik leef met een masker.’

Ik open mijn Instagram account en mijn oog valt op een post van Isa Hoes. Ze is open en eerlijk over haar leven dat niet altijd gemakkelijk was en is, al lijkt het soms wel zo als je de prachtige foto’s op haar account ziet. Onder de hashtag ‘insidemybones’ geeft ze gehoor aan een oproep van zanger Dotan om eens een échte post te plaatsen. Het leven zonder masker. Zonder happy face, maar echt!

Ik besef dat ook ik leef met een masker..

Bang dat ik instort

Wat is mijn masker? Ik ga netjes naar mijn werk, spreek af met vrienden, onderneem van alles met de kinderen. Ik ga zelfs op vakantie! Maar mijn hoofd loopt over. In de kast ligt een stapel papieren waar een actie aan kleeft. Van foto’s bestellen tot het opzeggen van een abonnement. Op het schoolplein word mij gevraagd wanneer ik nou weer eens tijd heb voor dat bakkie koffie. Mijn vriend heeft een oppasprobleem en ik probeer dat op te lossen, terwijl ik zelf volgende week ook nog een oppas nodig heb voor een vriendinnenuitje.

‘Ik verberg me achter een glimlach en ga juist heel hard werken als het te moeilijk wordt.’

Ik vergeet afspraken, verjaardagen, verwaarloos vrienden en probeer met alles wat ik in mijn macht heb om mijn hoofd boven water te houden. Intussen laat ik iedereen geloven dat het heel goed met me gaat. Ik verberg me achter een glimlach en ga juist heel hard werken als het te moeilijk wordt. Schouders eronder en gaan. Ik durf niet anders, omdat ik zo bang ben dat ik instort.

Maskers af

Maar dit is mijn leven zonder masker…

Ik ben boos op het leven! Ik zou het liefst heel hard gillen, tegen iedereen schreeuwen en vragen: ‘Weet je wel hoe zwaar het is!!’ Want het is zwaar. Echt heel zwaar. Ook vijf jaar na het overlijden van Dennis, als iedereen weer van je verwacht dat je geniet van het leven en lacht. En dan niet zo’n lach die ik al vijf jaar opzet, maar een echte.

Als je volgende keer aan me vraagt hoe het gaat en ik antwoord zónder glimlach dat het zwaar is, weet dan dat het juist goed met me gaat. Dan leef ik namelijk écht.