Blog Ella | Rouwen is ook: opnieuw durven vertrouwen

Opnieuw durven vertrouwen

Rouwen. Dat is niet alleen het missen van iemand, maar ook een proces van het leven weer opnieuw durven leven. Opnieuw durven vertrouwen. Jezelf weer durven geven. Opkrabbelen en voorzichtig weer stapjes zetten.

Precies een jaar geleden deed ik een zwangerschapstest. En nog één. En de volgende dag nóg één… Er waren drie tests voor nodig om mij tot het geloof te brengen dat ik opnieuw zwanger was, acht maanden nadat ons zoontje veel te vroeg geboren werd en stierf.

Bij de eerste echo zagen we een hartje kloppen. Deze bevestiging gaf ons nieuwe blijdschap, die samen ging met een continu stemmetje in mij die me op het hart drukte: “Wees niet te blij, er kan nog van alles gebeuren”.

Een knipoog van Boven?

Kort na de eerste echo kreeg ik tijdens mijn werk een bloeding en ging direct naar huis. In de auto belde ik huilend mijn man op: “Het gaat mis…”. Helaas werkt het leven niet zo dat je ‘je portie ellende’ wel gehad hebt. Ik was me er sterk van bewust dat ik net zo veel kans op een miskraam had als ieder ander. Maar gelukkig stopte het vloeien diezelfde middag al en bij een volgende echo bleek alles nog steeds in orde te zijn.

‘Ik zocht naar zekerheden dat het dit keer goed zou komen, maar dat was niet gegarandeerd.’

Bij die echo kregen we ook de uitgerekende datum te horen. En van alle 365 dagen die een jaar telt, bleek wonderlijk genoeg dat ik op dezelfde datum uitgerekend was van dit kindje als van onze zoon. Precies één jaar later. Dit voelde als een enorme bevestiging: dit kindje gaat er komen en dan is de cirkel rond! Was dit een knipoog van Boven? Daar durfde ik niet 100% op te vertrouwen. Ik zocht naar zekerheden dat het dit keer goed zou komen, maar dat was niet gegarandeerd. Eerst zien, dan geloven.

Zak roze babykleertjes

Kort na de echo raakte ik er van overtuigd dat het kleine vormeloze kindje in mijn buik een meisje was. Enerzijds leek me dat beter: een kind van het andere geslacht, niet te verwarren met de eerste. Anderzijds had ik in mijn hoofd nog steeds het beeld van ons gezin met een oudste zoon. Dat beeld zou ik moeten loslaten als ze een meisje zou zijn.

‘Bovenop lag een klein, roze rompertje, met de opdruk: “Kleine zus”… Toen wist ik het zeker: ze zal het redden!’

Op een dag werd er op Facebook een zak roze babykleertjes aangeboden in onze wijk. Ik reageerde erop en mocht ze komen halen. Thuis gekomen opende ik op de babykamer de zak met kleertjes. Bovenop lag een klein, roze rompertje met de opdruk: “Kleine zus”. Ik brak in tranen uit. Een kleine zus: dat zou ze zijn! De oudste van ons gezin, maar niet de eerste. Een zusje van haar broer, maar groter en ouder dan hij ooit geworden is. Toen wist ik het zeker en durfde ik te vertrouwen: ze is een meisje en ze komt écht. Ze zal het redden. Ze zal leven!

Het leven is een groot risico

En zo gebeurde het. De zwangerschap was wederom niet zorgeloos, maar God zij dank haalden we de 38 weken. Daar was ze dan: klein, maar tot in de puntjes perfect. Nu is ze er écht: onze dochter. Wat genieten we enorm van haar. En elke dag zien we het: wat lijkt ze op haar broer…!

Wij moesten opnieuw in de ‘achtbaan’ van een nieuwe zwangerschap durven stappen om met ons gezin verder te kunnen. Zonder garanties op een goede uitkomst. We konden winnen, maar ook opnieuw verliezen.

‘Als je het niet aandurft een stap te zetten, kom je niet verder.’

Het leven is één groot risico. Je hebt geen zekerheid op een goede afloop. Je loopt het risico te verliezen. Misschien heb je al meerdere verliezen geleden. Maar als je het niet aandurft een stap te zetten, kom je niet verder. Om verder te leven, zul je zelf de stap moeten zetten. Dat kan niemand anders voor je doen… Tegen welke stap hik jij aan?