Blog Ella | Intens gelukkig, maar ook tranen

Gebroken nachten en spuitluiers

Met mijn dochtertje op mijn buik in de draagdoek lopen we ergens in Drenthe op een zomerfestival met foodtrucks. We zijn op vakantie, lekker in een huisje in eigen land, van alle gemakken voorzien. En dat is nodig, want de spuugdoekjes vliegen er doorheen en dankzij de spuitluiers de kleertjes ook. Geen denken aan om daarmee op een camping te zitten!

Vorig jaar, na het verlies van ons te vroeg geboren zoontje, kregen we soms ongemakkelijke opmerkingen als: “Je hebt in elk geval geen gebroken nachten”, of: “Die poepluiers kun je missen als kiespijn”. Die opmerkingen deden zeer. Wat had ik graag gebroken nachten en poepluiers gehad! Dan was hij tenminste bij ons… En nu we met ons dochtertje alles voor het eerst meemaken wat bij ouderschap hoort, doen we het allemaal met heel veel liefde. De gebroken nachten, de spuitluiers en de huilbuien vanwege krampjes: ik zou ze voor geen goud willen missen!

Intens gelukkig

Al struinend over het festivalterrein voel ik me intens gelukkig. Met m’n hand op het luierkontje van mijn dochter. Ze houdt ervan om bij mij in de draagdoek te slapen. Lekker vertrouwd en veilig, ongeacht wat er om ons heen gebeurt. In de draagdoek doet ze haar langste slaapjes, want in bed schrikt ze soms wakker van de ruimte om zich heen of van een zwaaiende arm waarmee ze zichzelf wakker slaat. Het is een waar genot zo in het zonnetje met haar te paraderen. En we krijgen veel aandacht: kinderen die wijzen, mensen die glimlachen of me even aanspreken om vervolgens even in de draagdoek te gluren om haar gezichtje te bewonderen.

“Als een spons absorbeer ik al deze geluksmomenten”

Als een spons absorbeer ik al deze geluksmomenten. Wat heb ik dit vorig jaar gemist, toen ik trotse moeder van onze prachtige zoon was geworden, maar het voor de wereld onzichtbaar was…

Tranen in mijn ogen

We doen even een drankje en nemen plaats aan één van de vele biertafels op het festival. Mijn oog valt op een stel van onze leeftijd met een blond jochie dat zijn eerste stapjes in het gras zet. Steeds verliest hij zijn balans en beland voorover gebogen met zijn handjes in het gras. En toch komt hij steeds weer overeind om verder te stappen.

De ouders moedigen hem aan en uiteindelijk landt hij met een triomfantelijke lach op zijn gezicht in de armen één van zijn trotse ouders, om na een dikke knuffel zich om te keren en weer op weg te gaan naar zijn andere ouder. Het is een mooi schouwspel en het tovert een glimlach op mijn gezicht. Maar tegelijk met tranen in mijn ogen. Onze zoon was nu ook in de leeftijd geweest van zijn eerste stapjes.

“Onze zoon was nu ook in de leeftijd geweest van zijn eerste stapjes”

Just the three of us

Wat voor ventje zou hij zijn geweest? Wat voor haartjes zou hij hebben gehad? Zou hij zijn eerste woordje al gezegd hebben? En zal ik me dit altijd blijven afvragen, bij elke leeftijd die hij zou hebben gehad? Hoe gelukkig ik ook ben met ons drietjes, ik mis hem. We zijn niet compleet. Just the three of us.