Blog Bertine – Een weekendje weg zonder Daan

Geen zin

Ik heb er echt geen zin in. Ik wil niet weg, vooral niet weg bij Daan. Gewoon thuis blijven dat is een prima idee. Thuis ben ik dichtbij hem, thuis is alles waar Daan ook was. Ik wil gewoon geen leuke dingen doen zonder Daan! Dat hij nooit meer terug komt, dat weet ik ook wel. Het begint me steeds meer en meer tegen te staan dat we Daan kwijt zijn. Dat die rotkanker teruggekomen is. Waarom nou, waarom moet ik zonder jou verder. Ik wil dat gewoon niet. Je was nog maar veertien, veel te jong. Je was zo leuk, veel te leuk. En je was bijzonder, heel bijzonder.

Daan zijn geboortedag komt steeds dichterbij. Die dag moet wel iets bijzonders worden, want ik wil zeker elk jaar er iets moois van maken. Samen met Thijn ga ik naar het dorp om rozen te kopen. Veertien mooie, grote rode rozen. En we kopen er een schattig egeltje bij. Die ziet Thijn staan in de winkel en hij wil die graag bij Daans graf neerzetten.

Daarna pak ik spullen in om met mijn man en kinderen een paar dagen weg te gaan. Eerst langs het graf van Daan, de rozen staan prachtig! En dan vertrekken we richting het noorden. De eerste keer zonder Daan een paar nachtjes weg.

Zaterdag, op Daans geboortedag, scheen de zon volop. Ons zonnetje scheen uit de hemel. We hebben een taartje gegeten want daar hield Daan zo van. En we maakten een foto van ons vieren. Maar het is zo anders zonder Daan. Die foto is weer niet compleet. Dat taartje smaakte, maar niet zo lekker als de taarten van de afgelopen jaren. We hebben er een mooi weekend van gemaakt. En ook mooie herinneringen over Daan gedeeld. Gelachen samen met de kinderen en ook de tranen waren erbij. Het was fijn om zo samen te zijn. Samen met Isa en Thijn moeten we, en gaan we, er iets moois van maken. Het moet, maar wat is het moeilijk.

Niet vergeten

Op de terug weg eerst langs Daan en dan naar huis waar het fijn thuis komen is. Bloemen, kaarten, cadeautjes, appjes: Daan is niet vergeten en wij ook niet. Wat fijn dat er zoveel mensen aan ons dachten. Rouwen doe je niet alleen. Het geeft steun en ik hoop dat ook volgend jaar weer aan de geboortedag van Daan gedacht zal worden. En dat hij gewoon voor altijd genoemd mag worden en bij ons mag horen.