Gedicht | Beschermengel
Wat is het moeilijk om je leven op te pakken als iemand van wie je houdt, overlijdt. Maar door kleine knipogen van ‘boven’ vind je soms de moed weer toch weer door te gaan.
Soms droom je over iemand die je mist en lijkt de droom zó echt, dat de tranen bij het wakker worden over je wangen lopen. Je realiseert je dan dat het ‘maar’ een droom was. Je weet dat hij of zij niet meer hier is, maar iemand kan op deze manier wel heel dichtbij voelen.
Beschermengel
Ik weet het wel
Je bent niet meer hier
Maar dat voelt nog zo onwerkelijk
Het voelt vaak als de dag van gisteren
Dat we samen waren
En wat voelden we ons rijk!
Want we hadden niet veel nodig
Gewoon samen zijn was voor ons genoeg
Ik kon in stilte genieten van jouw aanwezigheid
We hadden nog een heel leven voor de boeg
Maar helaas, het was ons niet gegeven
Om nog meer herinneringen te maken
Jij wilde zo graag leven
Vocht om hier te mogen zijn
Toch kon jij de strijd niet winnen
En daardoor moest ik aan het moeilijkste deel
Van mijn leven beginnen
Want hoe leef je verder
Met zo’n intens gemis?
Als je zo stevig verlangt
Naar iemand die er niet meer is?
Vaak kan ik het nog niet bevatten
Lijkt het net alsof je zo weer binnen kan komen
Maar dan realiseer ik me ook
Dat gebeurt alleen maar in mijn dromen
In die dromen ben je nog bij me
En dan roep ik hard jouw naam
Maar als ik mijn ogen weer open
Voel ik de tranen over mijn wangen lopen
Want het voelde zo levensecht
Gelukkig zie ik in mijn verdriet
Ook wel eens die knipogen van boven
Want dat die tekens die ik krijg
toeval zijn, dat kan ik niet geloven
Op die momenten voel ik me wat minder alleen,
Want dat weet ik: je bent erbij
Je ziet me, waakt over me
Voor altijd de beschermengel om me heen
Gedicht van Janet Freriks
