Anett: ‘Toen ik hem bloedend op de badkamervloer zag liggen, wist ik: nu sta ik er alleen voor'

25 oktober 2024 · Leestijd 6 min

· · ·

Na een maandenlange ziekenhuisopname wordt Anetts man Bert (39) naar huis gestuurd, om thuis bij zijn vrouw en twee jonge kinderen te kunnen sterven. “Ik kon en wilde niet inzien dat mijn man ging overlijden.”

“Bert was een supermooie man, van binnen en buiten,” glundert Anett. Ze denkt terug aan de periode waarin ze regelmatig samen op de motor sprongen. “Dan reden we langs het water en picknickten we onderweg. Dat zijn echt prachtige herinneringen.”

Sprookje

Als Anett en Bert elkaar leren kennen, gaat het niet goed met Berts gezondheid. Ze vertelt: “Hij heeft veel meegemaakt in zijn verleden, en door die stress ontwikkelde hij allerlei klachten. Zo had hij op zijn vijftiende al diabetes, en op zijn 26e al een hartaanval achter de rug.”

'Hij had op zijn vijftiende al diabetes, en op zijn 26e al een hartaanval achter de rug'

Anett glimlacht kort. “Ik was altijd super positief en dacht dat het allemaal wel goed kwam met zijn gezondheid. Zeker toen onze twee kinderen geboren werden. Bert was daar zo blij mee, en was een lieve papa voor hen. Het ging gewoon goed met hem. Die tijd was echt een sprookje.”

Apotheek

Dat sprookje komt ten einde als Bert Anett plotseling ’s nachts wakker maakt. Hij voelt zich slecht, en de inhalator die hij dan normaal gesproken gebruikt, blijkt leeg te zijn. “Ik ben midden in de nacht gaan rondrijden naar allerlei apotheken, in de hoop ergens iets te kunnen krijgen. Uiteindelijk ben ik om zeven uur ’s ochtends wanhopig voor de deur van onze vaste apotheek gaan zitten.”

'Ze vond mij als een bang vogeltje voor haar deur'

Anett vervolgt: “Daar zat ik te bidden of Chantal, de apotheker, vandaag wat vroeger kon komen. En wonder boven wonder gebeurde dat ook. Ze vond mij als een bang vogeltje voor haar deur.” Chantals verbazing is groot: Bert heeft enkele dagen geleden nog nieuwe medicatie opgehaald. “Dus blijkbaar had hij al het hele weekend zitten puffen om zijn aders open te houden.”

Ziekenhuisverblijf

Ze brengt Bert daarom direct naar het ziekenhuis. Anett: “Ik kon maar dertig kilometer per uur rijden, omdat alles hem zo’n pijn deed. Op de spoedeisende hulp had de verpleging direct door dat hij een hartaanval aan het krijgen was.”

In het ziekenhuis ontdekken de artsen dat Bert daarnaast ernstige problemen aan zijn nieren blijkt te hebben. Ook gaat het niet goed met zijn diabetes. Maanden verblijft hij in het ziekenhuis, een lastige tijd voor Anett en haar jonge kinderen. “Daarna is hij naar huis gekomen, om daar te kunnen sterven.” Anett verzucht: “Ik kon en wilde toen niet inzien dat hij écht ging overlijden.”

Badkamervloer

“Ik kan me nog zo goed herinneren dat zijn lippen al blauw begonnen te worden,” zegt Anett zacht. “En waar ik zat, hoe ik Bert vasthield. Het is nu twintig jaar later, maar die beelden raak ik nooit meer kwijt.”

'Het is nu twintig jaar later, maar die beelden raak ik nooit meer kwijt'

Want drie weken na zijn thuiskomst wordt Bert opnieuw onwel. Hij staat op dat moment te douchen, en valt recht door de glazen deur heen. Anett vindt hem op de badkamervloer, tussen het bloed en glas. “Op dat moment wist ik: nu sta ik er alleen voor.”

Aangebrand eten

Alleen, maar mét twee jonge kinderen. Tosh is vijf en zijn broertje Bram pas één jaar oud. Anett springt daarom direct in survivalmodus. Ze moet wel, voor de kinderen. Omdat Bert en Anett niet getrouwd zijn, krijgt ze – ondanks dat hun trouwdatum gepland stond –geen weduwenpensioen. “En dus moest ik blijven werken, de kinderen naar school brengen, voor het eten zorgen.”

“Niet alles lukte. Bij het koken liet ik bijvoorbeeld echt wel steken vallen. Later hoorde ik van de kinderen dat ze liever bij oma aten, want daar was hun maaltijd tenminste niet aangebrand.” Ze lacht: “Gelukkig hebben ze me dat nooit kwalijk genomen.”

‘Jij moet voor mama zorgen’

Ook voor de kinderen is het zwaar. “Eén van de artsen zei direct na het overlijden van Bert tegen de vijfjarige Tosh: ‘Nu moet jij voor je mama gaan zorgen.’ En dat heeft hij heel serieus genomen.”

Anett is even stil. “Tosh heeft me bijvoorbeeld pas veel later verteld dat hij zijn vader heeft zien liggen op de badkamervloer. Toen ik de ambulance ging bellen voor Bert, is hij naar de badkamer gegaan, omdat hij merkte dat er iets mis was. Jarenlang heeft Tosh helemaal alleen rondgelopen met dat beeld van zijn papa op de grond, zonder dat aan mij verteld te hebben. Hij wilde mij daar niet mee belasten.”

Niet praten

En ondanks dat de kleine Bram pas één jaar is als zijn vader overlijdt, krijgt hij toch genoeg mee. “Kinderen zijn echt een spons, en Bram is ook nog hoogbegaafd. Hij heeft van alles gehoord en gevoeld over mijn twijfels of Bert niet eerder naar een dokter had gemoeten en concludeerde daaruit: jij hebt mijn papa vermoord. Uit boosheid heeft Bram toen hij drie jaar oud was een tijdje niet meer met mij willen praten,” vertelt Anett.

'Ik zat zó in die overlevingsstand, dat ik niet kon zien dat mensen me hulp aanboden'

“Dat was een hele moeilijke tijd. Ook voor Tosh. Want hij ging extra voor zijn broertje zorgen, aangezien Bram toen niets met mij te maken wilde hebben.”

aa Tosh Bram Mama — Bram, Tosh en Anett.

Steun

Steun is er wel voor Anett, maar ze vindt het moeilijk om die daadwerkelijk te accepteren. “Mijn ouders stonden bijvoorbeeld voor me klaar, maar ik zat zó in die overlevingsstand, dat ik moeite had om te zien dat mensen me hulp aanboden. Laat staan dat ik zelf om hulp vroeg. En daardoor heb ik me heel alleen gevoeld.”

Pas twintig jaar na het overlijden van haar man, vindt Anett in therapie de juiste hulp, die ze accepteren kan. “Ik voelde me zo machteloos na Berts dood, en ik durfde niet te voelen, huilen of boos te zijn. Ik ben heel dankbaar dat ik dit nu aan het leren ben.”

Anita’s man (43) overlijdt: ‘De dokter zei hem: “Meneer, u bent kerngezond”’