‘Het was de ergste, maar ook de mooiste week van ons leven’

André en Jedidja vertellen deze week hun verhaal in EO Visie.

Stilte

Brandweermannen die – in tranen – met een doek om Jahnay’s lichaam stonden. Een diepe, afwachtende stilte: die indrukken staan voor altijd in het geheugen van moeder Jedidja gegrift. ‘Ik slaakte een soort oerkreet.’

Samen bukten André en Jedidja naast de witte doek waaronder hun zoontje lag. André: ‘Ik heb mijn hand door zijn haren gestreken en op zijn hoofd gelegd. En ik heb tegen hem gezegd dat hij moest opstaan, in de naam van Jezus. Hij was overleden, dat wist ik. Maar Jezus beloofde: ‘Als je in Mij gelooft, zul je in Mijn naam zieken genezen, demonen uitdrijven en doden opwekken.’

Er gebeurde niks. André drukte een kus op het koude voorhoofd van zijn zoontje.

Jahnay werd naar het ziekenhuis gebracht en opgebaard. ‘We wilden hem zelf aankleden’, vertelt Jedidja. ‘Het is je kind, dus je wilt het zélf doen. Afschuwelijk. Maar je doet het. Omdat je weet dat je dwars door de pijn en het verdriet heen moet.’ André: Je kunt het maar het beste zo rauw nemen als het komt.’

Bidden

Terwijl alle praktische dingen geregeld werden, werd er met dertig mensen zo’n twee of drie avonden achter elkaar gebeden om op de opstanding van Jahnay.

‘Er kwamen mensen vanuit allerlei kerken en gemeenten met ons bidden. Niet per se om opstanding, trouwens. Er werd ook gezongen. Dat was echt heel mooi. En bijzonder.’

Jedidja vond dat best dubbel. André minder: ‘Maar dat zat ons niet in de weg.’

Jedidja vertelt: ‘Het was bizar hoe alle grenzen wegvielen toen we hier met zo veel mensen aan het bidden en zingen waren. Het was de ergste week, maar ook de mooiste van ons leven.’

In 2019 vertelde Jedidja haar verhaal bij Ik mis je:

Foto: Ruben Timman