Aleid verloor haar eerste kindje: ‘Ik mocht alleen op afstand naar hem kijken’

Het is een grote verrassing als Aleid en haar man Marc in verwachting zijn van een kindje. Het gaat goed en Aleid geniet van haar zwangerschap. ‘Het wiegje, de kleertjes, alles was bijna klaar. De dag voor Pasen was ik bezig met het afschuren van een gekregen commode. Ik was niet zo lekker en had erge pijn(krampen) in mijn bovenbenen, ik dacht dat het kwam van het klussen.’

Paasnacht

Marc en Aleid vertrekken diezelfde avond naar de mis om samen de Paaswake te vieren, maar gedurende de dienst wordt de pijn alleen maar erger. Eenmaal buiten brengt Marc haar zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, waar blijkt dat Aleid weeën heeft.

Bevalling

Als Aleid bloed verliest, wordt ze in allerijl naar de verloskamer gereden. De bevalling zet in en op 26 maart 1978, Paasnacht, wordt hun eerste kindje geboren. ‘Toen het kindje er was, hield de gynaecoloog een fractie van een seconde in mijn gezichtsveld en zei: “O, hij haalt het toch niet. Je had veel eerder moeten komen, dan had dit voorkomen kunnen worden.”‘

‘Ik mocht één keer op grote afstand even naar ons zoontje kijken’

Het zoontje van Aleid en Marc wordt in een couveuse gelegd en Aleid krijgt een kamer aan het einde van een gang op de kraamafdeling. ‘Ik had zeker twintig hechtingen en kon nauwelijks zitten, laat staan lopen. Ik mocht één keer op grote afstand even naar ons zoontje kijken, die ik nauwelijks kon zien, omdat hij onder een dekentje lag.

Ik was veel alleen op de kamer en er werd niets verteld of gezegd.’

De volgende dag komt de assistent, die ook nachtdienst had, binnen. Hij kijkt naar het plafond, weet niet hoe hij de juiste zinnen moet formuleren. Dan vraagt Aleid hem rechtstreeks: ‘Is ons zoontje overleden?’ Hij moet met ja antwoorden.

Op 27 maart 1978, Eerste Paasdag, is het zoontje van Marc en Aleid gestorven.

‘Ik liet geen traan en stortte ook niet in’, vertelt Aleid jaren later. ‘Het enige wat ik dacht was: “Hij is bij God in de hemel.”’

Fransje

‘We hadden het al wel over jongens-en meisjesnamen gehad, maar waren er nog niet over uit. Omdat we hem niet naamloos wilde begraven, kwamen we heel snel op de naam Fransje.

‘Ze vonden het beter voor mij als ik geen afscheid nam van Fransje’

Marc heeft Fransje bij de gemeente aangegeven. Hij heeft hem nog kunnen zien en afscheid kunnen nemen. Wat was ik daar blij om voor Marc, dat hij de gelegenheid heeft gekregen afscheid te kunnen nemen van Fransje. Het is een heel belangrijk deel van de rouwverwerking.

Moe

Hoewel ik er om vroeg, vonden ze het beter voor mij als ik niet naar Fransje toe ging om afscheid te nemen, dat was te pijnlijk en te zwaar.

Zo was dat in die tijd. Bovendien had ik lichamelijk erg veel pijn en liet het erbij zitten. Ik was zo moe van alles.

‘Marc droeg zijn eigen zoontje naar het graf, alleen, zonder mij erbij’

Fransje wordt begraven in een familiegraf. Aleid is daar niet bij. ‘Ik kon en mocht niet bij de begrafenis zijn. Ook dat was om mij extra verdriet te besparen, dat was besloten uit zorg en liefde voor mij.

Mijn vader zat wel naast mij op het moment dat Fransje begraven werd en las de tekst voor, die de pastoor zou uitspreken. Jaren later vertelde Marc dat hij zelf het kistje had gesloten en dat hij Fransje zelf naar het graf gedragen had. Wat moet het voor Marc ook zwaar geweest zijn, zijn eigen zoontje naar het graf te dragen, alleen, zonder mij erbij.’

Baby’s en moeders

Aleid blijft nog twaalf dagen op de kraamafdeling, ze hoort het geluid van huilende baby’s en ziet het geluk van kersverse moeders. ‘Ik dwong mijzelf daar rond te lopen, naar de pasgeboren kindjes te kijken en blij te zijn voor de moeders, die zo trots en gelukkig waren met hun kindje.

Ik wilde en mocht ze niet belasten met mijn verdriet. Op dat moment dacht ik dat het makkelijker was zo over mijn verdriet heen te stappen en het voor mijn omgeving niet moeilijk te maken.’

‘Uit liefde en zorg waren de wieg, de commode en babykleertjes weggehaald’

Als Aleid thuiskomt, ziet hun appartement eruit alsof er niets gebeurd is. ‘Marc had uit liefde en zorg samen met een schoonzusje de wieg, de commode, alle kleertjes en babyspullen weggehaald. Toen dacht hij oprecht dat hij mij daarmee hielp en het mij makkelijker maakte, met het verlies om te gaan.’

Geen afscheid

Dit doet Aleid pijn, maar de meeste pijn komt door het feit dat ze haar zoon Fransje niet heeft mogen zien, aanraken en troosten toen hij alleen in een couveuse lag. ‘Acht maanden heb ik hem bij mij gedragen, hem zien groeien, hem voelen trappen. Ik noemde hem (in stilte) vanaf het prille begin liefdevol: “kruimeltje”. Maar ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en letterlijk niet kunnen laten voelen hoeveel ik van hem hield.’

Hulp

Elf jaar na de geboorte van Fransje, hoort Aleid dat een buurvrouw een kindje heeft verloren bij de geboorte. ‘Ik was van die gebeurtenis zo ondersteboven en trok het mij zo aan en was zo verdrietig, dat dat voor mij een signaal was. Ik zocht hulp. In die periode heb ik de naam en het geboortejaar van Fransje op een levensboom geborduurd. Ook heb ik op de verjaardagskalender zijn naam gezet met een kruisje erachter en op 17 maart 1979 een enkel kruisje voor ons dochtertje. Zij werd na ruim vijf maanden zwangerschap geboren.’

Veilig

In 2009 ziet Aleid in een klooster in Duitsland een mooie kleine houten engel staan, met een baby in zijn armen. ‘Dat beeldje deed mij zoveel, dat ik het gekocht heb. Het symboliseert Fransje en ons dochtertje veilig in Gods armen. Het staat in onze woonkamer met sindskort een klein kaartje erbij: In Gods hand geborgen.”

‘Hoe vroeg ook geboren, het is een kindje dat niet weggestopt moet worden’

Naarmate Aleid ouder wordt, denkt ze steeds vaker aan Fransje en hun dochtertje. ‘Ik weet dat ik hen beiden straks weer zien zal. Daar kan ik soms naar verlangen. Klinkt gek, als je hier nog drie prachtige kinderen hebt en twee lieve, leuke kleinzonen.

Aandacht

Wat ben ik blij dat men tegenwoordig heel anders omgaat met kindjes die te vroeg geboren zijn, of direct na de geboorte overlijden. Er wordt aandacht aan besteed, je krijgt vaak een tastbare herinnering mee. Hoe klein ze ook zijn; er wordt tijd gemaakt, gesproken en begeleid.

Want dat is zo enorm belangrijk: hoe vroeg ook geboren, het is een kindje. Een mensenkind, dat niet weggestopt of ontkend mag worden.’

Wereldlichtjesdag

Zondag is het Wereldlichtjesdag. Op deze dag wordt om 19:00 uur wereldwijd stilgestaan bij alle kinderen die zijn overleden. Het maakt niet hoe oud ze waren of hoe lang het geleden is, een kind blijft namelijk altijd bestaan in je hart en gedachten. Door een kaarsje aan te steken, wordt er aan al deze kinderen gedacht. Dit kun je alleen of samen doen, thuis of ook online via ikmisje.tv/kaarsen. Doordat er over de hele wereld lichtjes worden aangestoken, wordt het leven letterlijk even iets lichter. Je bent niet alleen in je verdriet.

Op zondagochtend 9 december zenden we het verhaal van Pieter en Marrit Oosterloo uit. Zij verloren hun dochtertje Sara kort na de bevalling.