Sarah’s moeder zou dit jaar 68 jaar geworden zijn. Ook al is het drie jaar geleden dat ze overleed, nog steeds voelt haar moeder iedere dag dichtbij.
Je bent overal
Op de dag dat ik dit schrijf ben je jarig. Je zou 68 jaar geworden zijn. Het gekke is dat wanneer mensen me vragen hoe oud je was in 2017 toen je overleed, ik geneigd ben om 68 te zeggen.
Niet omdat ik me vergis in je geboortejaar, maar volgens mij gewoon omdat ik nog ieder jaar jouw verjaardag vier en je er op de een of andere manier nog altijd bij bent.
Ook drie jaar later maak je nog deel uit van mijn leven. Ook drie jaar later ben je nog overal. Misschien nog wel meer dan ooit tevoren. En dat maakt het heel speciaal.
‘Het gemis van jouw fysieke aanwezigheid mis ik het meest.’
Het voelt daarentegen alsof je al veel langer ‘weg’ bent. Alsof ik je al veel langer dan die drie jaar niet meer kan aanraken. Alsof ik je veel langer dan die drie jaar niet meer kan voelen. Alsof de laatste keer dat ik jou vasthield, je een knuffel en een kus gaf, duizend jaar geleden is. En dat voelt alsof ik naar je hand reik terwijl deze vervaagt..
Het gemis van jouw fysieke aanwezigheid mis ik dan ook het meest. De veiligheid en warmte van jouw lichaam waar ik ik als kind graag tegenaan kroop. Ik mis je mama-stem, je moederschap in mijn eigen moederschap.
Andere manier
Maar mam, weet je, ik probeer je nu op een andere manier aan te raken. Ik voel veel pijn bij het zien van je foto’s en filmpjes van jou kan ik nog niet bekijken zonder een zee van tranen.
Maar ik kan tevens altijd met jou zijn. Alsof je je in transparantie onthult. Alsof ik voel dat ik je altijd vasthoud en jij mij. Zonder dat we elkaar echt zien. Ook op jouw 68e verjaardag weer. Mam, je mag er dan wel niet meer zijn, je bent nog overal. Proficiat!
