Rinette schrijft een openhartige brief aan haar vader

Lieve, lieve, allerliefste papa,

Het blad is bijna van de bomen en het begint guur en koud te worden. Binnen is het gezellig als we de kaarsjes aan doen en de kachel brandt. 26 november 2014 is het een jaar geleden dat we hoorden dat je ziek was, pap. Waar is het jaar gebleven? Wat is er veel gebeurd.

Ik weet het nog als de dag van gister. Ik kwam uit die cursus en jij zat daar op de bank te huilen. Ik had mijn vader nog nooit zien huilen. Je was ziek, vertelde je. Heel ziek en had een grote tumor in je longtop. Ik moest eerst zitten en had het gevoel niet goed te worden. Kanker…

‘Er is dit jaar voor het eerst een lege plaats. De plaats waar jij altijd zat.’

Na dat moment ging alles in sneltreinvaart. Ik weet nog goed dat ik bij je op kantoor moest komen. Je was kort en duidelijk en vertelde dingen die ik moest weten. Ook vertelde je dat je een brief had geschreven voor mama en ik die moest geven aan mama wanneer zij het moeilijk had. ‘Ja best, zal ik doen’, zei ik. Nooit gedacht dat ik die brief echt een keer moest geven.

Bij de laatste chemo ging je hard achteruit. Zo hard dat je direct naar het ziekenhuis moest. Je kwam daar voor zes weken ook niet meer uit. Twee hersenoperaties volgden. Wat een wonder, pap, dat je daar uitgekomen bent. Het moment dat je thuis kwam na zes weken in het ziekenhuis gelegen te hebben, zal ik nooit meer vergeten. Mijn papa weer thuis, dat had ik niet meer durven hopen. Ik had me er voor afgesloten. Wat heb ik ervan genoten dat ik elke avond met jou mijn dag door kon nemen, je voeten kon masseren of je haar mocht wassen. Fijn was dat hè? De weken thuis waren mooie weken. Je kon met ons mee eten en alles meebeleven. Het leek zo goed te gaan dat zelfs de 24-uurs verzorging bijna niet meer nodig was. Nog voor dat aan de orde was, ging het ineens hard. Heel hard…

‘Pap, waar ben je nu?’, dacht ik. ‘Ik ken je zo niet… Waar is mijn stoere vader gebleven?’

Je toestand werd slechter en je kon je bed niet meer uitkomen. Pap, hoe moet je je gevoeld hebben? Wat heb je gedacht? Ik besefte nog niet dat het misschien de laatste dagen waren dat ik met je kon praten. Maar dat waren het wel, want je sliep alleen nog maar. ‘Pap, waar ben je nu?’, dacht ik. ‘Ik ken je zo niet… Waar is mijn stoere vader gebleven?’ Ontzettend zwaar om je vader zo te zien, vond ik. En nog zwaarder om daar te liggen en te weten dat je ons nooit meer zou zien.

Op 28 april 2015 ben je overleden. Het was een rare week waarin veel geregeld moest worden. Het was een bijzondere begrafenis waarin we jou vervoerd hebben in je eigen auto, de Tundra. Wow, ben je daar niet trots op?

Daarna bleef alles in sneltreinvaart gaan. Ik wil je zoveel vertellen maar weet bijna niet waar ik moet beginnen. We hebben alles goed kunnen regelen met het bedrijf, precies zoals je wilde. Maar pap, wat wilde ik graag dat je er zelf nog liep.

‘Wat zou je trots zijn als je zag dat het zo goed liep met de gitaarlessen.’

Al snel zijn wij allemaal weer onze dagelijkse bezigheden op gaan pakken. En oh ja, in de zomervakantie zijn we op vakantie geweest naar Terschelling. Zonder jou. Het was ontzettend mooi weer. Als jij erbij geweest was, zou je zo bruin geworden zijn. Ik zie je zo zitten met je gezicht in de zon; en bakken maar!

Na de vakantie heb ik mijn gitaarlessen weer opgepakt. Je raadt het nooit, maar zo bang als ik was om gitaristen te verliezen, zoveel meer heb ik erbij gekregen. Dat had ik nooit gedacht. Ik moest vaak denken aan de $ (dollar) tekens die je altijd per app stuurde als ik vertelde dat ik weer een nieuwe gitarist had. Ik krijg er weer een grijns van op mijn gezicht. Zo boos als ik er toen weleens om kon worden, zo erg mis ik het nu. Wat zou je trots zijn als je zag dat het zo goed liep met de gitaarlessen. En weet je, deze week heb ik een aanbod gehad van een grote muziekwinkel om alle gitaren en accessoires op te kopen. Ze stoppen er mee. Dat is een kans! Ik ben dan de enige in Putten en omstreken.

En dan ineens door mijn blije, opgewonden gevoel heen, voel ik een steek. Pap, de hulp die je me daarin altijd bood is weg. Ik moet het, voor mijn gevoel, alleen doen. Ik kan je niet meer om hulp vragen, want je bent er niet meer. Doe ik het goed?

Alles is anders geworden sinds je er niet meer bent. De weekenden die altijd zo leuk waren lijken nu zo leeg. Het is stil zonder jou. We proberen er samen het beste van te maken, hoor, dat wel. Terwijl ik nu zo schrijf kijk ik naast me en zie ik je foto op mijn bureau staan. Je lacht me toe. Ik krijg er kippenvel van. Ik hoop dat je het fijn hebt waar je nu bent. Het zal vast heel mooi zijn in de hemel, mooier dan wij ons ooit voor kunnen stellen. Het is jammer dat ik geen adres van de hemel heb. Anders had ik deze brief naar je opgestuurd in de hoop er één van je terug te ontvangen.

‘Ik kan je niet meer om hulp vragen, want je bent er niet meer. Doe ik het goed?’

Ach, dat kan ook helemaal niet. Jij bent thuis en hebt je plekje in de hemel. Je vliegt met de vleugels van de tijd. Ja, ik weet: God zorgt voor jou (een lied van Gerald Troost). Maar dat neemt niet weg dat ik je ontzettend mis, pap! Kwam je maar terug. Kon ik je maar even zien. Tot ziens pap!

Een dikke, dikke kus,

Rinette

Op 21 oktober deelt Rinette ook haar verhaal in de tv-uitzending van Ik mis je.