Blog Sanne | ‘Ik wil mijn dochter vinden’

Het is bijna twee jaar na de diagnose. Ik zit thuis en besef: we zouden nu klaar zijn met het traject. Twee jaar zouden de behandelingen tegen leukemie duren. Er was een goede prognose, een goede kans. Twee jaar ziekenhuis, chemo’s, het hele traject en dan waren we klaar. Opgelucht ademhalen. Pakten we het leven weer op. Ging Roos naar school en zou ze opgroeien als elk ander kind. Het einde in zicht. Hoe anders zit ik hier twee jaar later. Ik kijk voor het eerst de afscheidsfoto’s.

Voor het eerst de afscheidsfoto’s

Het is maandagmorgen en ik voel ineens weer die drang. Een soort onrust, ik wil haar vinden. Vinden in haar spullen. Ik wil ze zien, aanraken, maar er is nog iets anders vandaag. Ik wil de foto’s zien. Alleen zijn met mijn verdriet en de afscheidsfoto’s zien. Ik heb ze nog niet eerder kunnen bekijken.

‘Ik heb mijn kind niet kunnen beschermen en dat voelt zo ontzettend machteloos’

Een voor een bekijk ik de foto’s. Ze zijn mooi, ze zijn heftig. Speciaal en afschuwelijk. Je wilt ze niet hebben en het is het laatste wat je hebt. Voor mijn gevoel nam ik zoveel afstand, maar ik zie veel liefde op de foto’s. Ik was bang, bang voor wat komen zou, bang van alles wat er was gebeurd. Ik heb mijn kind niet kunnen beschermen. En dat voelt zo ontzettend machteloos. Ik zie de foto’s van toen. Dit is mijn kind en tegelijkertijd is ze er niet meer. Het is zo verdrietig.

Gespleten

De tranen stromen. Zo plots als ik de achtbaan was ingestapt, stopte deze abrupt. Een grote stilte kwam ervoor in de plek. Ik kan het nog steeds niet begrijpen. Het voelt zo onwerkelijk. Ik voel me gespleten. Ik leef in het verleden met jou en ben een ander leven ingestapt. Zonder jou. Hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren? Waarom? Waar is het misgegaan? Er is geen periode af te sluiten. We vieren geen overwinning. Ik moet verder zonder jou. Ik dacht dat ik het niet kon. Maar het moet.

‘You never know how strong you are, until being strong is the only choice you have.’

Maar ik kan het niet alleen. Ik zoek troost bij een schouder en sla de foto’s op. Tot een andere keer, tot ik de moed weer gevonden heb.

Over Sanne Dekkers

Sanne Dekkers is 31 jaar en heeft samen met Coen drie kinderen. ‘In 2016 waren we nog een gewoon gezin met Boaz (toen 4) en Roos (2 jaar). Eind 2016 werd Roos ineens ziek. Het bleek acute leukemie. Hoewel de chemo’s aansloegen, werd Roos steeds zieker. Na een oneerlijke strijd is ze op 19 december 2016 overleden. Die dag begon ik een ander leven. Een leven met rouw, leegte, hoge golven en diepe dalen. Ontelbare tranen en liefde. Afgelopen december mochten we Merijn verwelkomen. We zijn nu weer een gezin met vier. Maar met altijd een lege stoel aan tafel.’