Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Dit is waarom ik niet altijd de waarheid vertel

4 september 2017 · Leestijd 5 min

‘Is dit je eerste kindje?’ Blogger Ella is niet voor het eerst in dubio of ze wel of niet de waarheid zal vertellen. De waarheid maakt haar zo kwetsbaar: je gooit toch niet zomaar je pijn op straat? Anderzijds voelt ‘liegen’ alsof ze het bestaan van haar zoontje niet erkent..

Kiezen

Voor mij tel je mee, lieve zoon. Dat staat voorop! Maar in sommige situaties is het zo moeilijk kiezen of ik jou wel of niet zal benoemen, de waarheid zal vertellen. Je bent mijn zoon – mijn trots! Maar tegelijk ook mijn diepste pijn, ergste gemis en grootste kwetsbaarheid.

‘Je eerste kindje?’

In mijn vorige blog vertelde ik over de zak roze babykleertjes die ik aan het begin van mijn tweede zwangerschap mocht komen ophalen. Het was voor het eerst dat ik voor iemands deur stond met mijn kleine zwangerschapsbuikje, zo’n 3 maanden op weg. Maar desondanks had ik het ongemakkelijk gesprekje dat bij de voordeur ontstond niet aan zien komen:

“Je eerste kindje?” vroeg de vrouw.

Van mijn stuk gebracht dacht ik net iets te lang na over het antwoord. Na een korte stilte kwam er een twijfelachtige “ja” uit mijn mond. De vrouw keek me enigszins vertwijfeld aan.

“Hoe ver ben je?” vroeg ze vervolgens.

“Twaalf weken”, antwoorde ik, wat nog meer verwarring bij de vrouw opriep, want met 12 weken kon ik toch nog niet weten of het een jongen of een meisje zou worden?

Ik las de vraag van haar gezicht en zei: “Ik heb een sterk voorgevoel dat het een meisje is, maar als het niet zo blijkt te zijn, geef ik de zak wel weer door aan iemand anders.” Ze nam er genoegen mee. Met een zak roze babykleertjes op de fiets terug naar huis, zei ik ‘sorry’ tegen mijn zoon voor het ontkennen van zijn bestaan.

‘Op de fiets terug naar huis zei ik ‘sorry’ tegen mijn zoon voor het ontkennen van zijn bestaan.’

Mond vol tanden

Het was niet het enige moment in mijn zwangerschap waarop ik in dubio stond tussen waarheid en leugen. Een deel van de babyuitzet kocht ik via Marktplaats en daardoor stond ik vaker bij onbekenden voor de deur. Op een keer antwoordde ik naar waarheid bij de vraag of dit mijn eerste kindje werd: “Nee, de tweede”, zei ik. Eindelijk sprak ik de waarheid, dat voelde goed! Maar helaas deed de vervolgvraag het gevoel direct weer verdwijnen: “Wat leuk, en hoe oud is de eerste nu?” En daar stond ik alsnog met een mond vol tanden…

‘De waarheid is kwetsbaar..’

In sommige situaties – vooral bij mensen die ik nooit meer terug zie – kies ik voor de makkelijke weg en noem ik hem niet. Maar het voelt zo rot om te liegen en hem te ontkennen. En tegelijk voelt het ook rot om je bij een wild vreemde zo bloot te geven. De waarheid is kwetsbaar. En helemaal als je zwanger tegenover iemand staat, met slechts een greintje broos vertrouwen dat je dit keer wél een levend kindje in handen hoopt te hebben. Het is een keuze tussen twee kwaden.

Waarheid en leugen: ik wil het allebei niet!

Het is voor het eerst in mijn leven dat ik in dubio sta bij het beantwoorden van (ogenschijnlijk) simpele vragen. Ik was altijd een open boek, het hart op de tong. Maar het voelt alsof dat niet meer kan. Misschien moet ik een strategie bedenken hoe ik het de rest van mijn leven ga doen? Als je bijvoorbeeld solliciteert of deelneemt aan een cursus en je jezelf moet voorstellen: hoeveel kinderen zeg ik dan dat ik heb? Wil ik ‘mijn parel voor de zwijnen gooien’? Het gat in mijn hart op tafel leggen, omwille van de waarheid? Of kies ik voor een leugen, uit zelfbescherming en om de oncomfortabele waarheid te vermijden..? Ik wil het allebei niet!

Niet de enige

Het ervaren van dit dilemma, doet me realiseren dat ik niet de enige ben die voor een soort gelijke keuze staat. Dat er veel meer mensen met een wond of litteken in hun hart rondlopen, waar ik waarschijnlijk geen weet van heb. Die uit zelfbescherming ook iets of iemand met zich meedragen op een speciaal plekje in hun hart, veilig verborgen voor de buitenwereld.

‘Krachtig zijn wij, die elke dag weer opstaan ondanks het grote gemis.’

Wat verlang ik er naar dat dit allemaal niet verborgen zou hoeven zijn! Dat eerlijkheid, waarheid en echtheid zouden winnen en we elkaar écht zouden kennen. Dat het geen zwakte zou zijn, maar een kracht. Want krachtig, dat zijn we! Wij, die elke dag weer opstaan ondanks het grote gemis…

Geschreven door

Ella

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--