Birgit vraagt zich af: Wat vertel ik mijn dochtertje over haar overleden oma?

Nog een kleine 3 maanden en dan ben ik hopelijk de trotse moeder van mijn eerste kindje. We krijgen een dochtertje. Ik had geen echte voorkeur voor een jongen of een meisje, maar ik ben wel een beetje extra blij met een meisje. Mijn moeder heeft namelijk nog kleertjes gemaakt voor de dochter van mijn zusje. En die kleertjes mag ik straks weer bij mijn dochter aantrekken. Ik vind het een mooie herinnering aan mijn moeder.

Wie is oma eigenlijk voor mijn dochtertje?

Wanneer ik dan later babyfoto’s kijk met mijn dochter dan kan ik haar vertellen dat de kleertjes die ze aan heeft nog door haar oma gemaakt zijn. Gelijk een mooi moment om haar wat meer te vertellen over haar oma. Bijvoorbeeld of ze op haar lijkt in uiterlijk of in karaktertrekken. Misschien heeft ze wel het zorgzame karakter van mijn moeder of haar ruimtelijke inzicht. Of misschien heeft mijn dochter later wel dezelfde hobby’s als mijn moeder. We zullen zien.
Maar los daarvan, wie is oma eigenlijk voor haar? Mijn dochtertje zal haar oma nooit echt leren kennen. En is het eigenlijk wel belangrijk om een oma te hebben?

Al surfend op internet lees ik ervaringen van mensen die zonder opa en/of oma zijn opgegroeid. De reacties lopen sterk uiteen van ‘ik heb het eigenlijk niet gemist’, tot ‘een plek om hun hart te luchten als het thuis wat minder gaat’, ‘opgroeien met mensen van een oudere generatie’, ‘leuke uitjes en verwend worden’ en ‘wijze lessen’. Opa’s en oma worden vooral gezien als leuke toevoeging, maar niet noodzakelijk bij het opgroeien van een kind. Ik heb zelf toch een ander gevoel bij de waarde van een oma of opa. Het zet mij aan het denken en ik kom er achter dan mijn vraag helemaal niet voortkomt uit het idee dat mijn kleine spruit een oma zal missen. De vraag komt veel meer uit mijn eigen verlangens voor mijn moeder en mijn dochtertje.

Mijn verlangen voor mijn moeder en dochtertje

Ik weet hoe graag mijn moeder oma wilde zijn. Ze keek daar heel erg naar uit. Ze zag zichzelf al als oppas-oma, spelen en knutselen met de kleinkinderen en met de kleinkinderen naar de kinderboerderij of dierentuin en misschien wel op vakantie. Ze zag daar echt naar uit. Ik merk dat het mij best pijn doet dat dit verlangen van mijn moeder nooit echt waarheid is geworden.

Ik weet dat mijn moeder een hele goede en lieve oma zou zijn geweest. Eentje waar mijn dochter altijd terecht had gekund. En dat had ik haar dan weer zo gegund. Een extra plekje waar ze net zo geliefd en welkom zou zijn als bij haar ouders en waar ze af en toe haar hart kan luchten als dat nodig zou zijn.