Tips van Zita | Hoe je iemand kunt troosten

Toen Zita Marantika (28) nog thuis woonde, kreeg haar vader een hartinfarct. In de ambulance richting het ziekenhuis werd hij gereanimeerd, maar tevergeefs.

Zita: “We kregen meteen hulp. De buurvrouw ging mee in de ambulance en hielp ons rustig worden. Twee vriendinnen kwamen direct naar het ziekenhuis. Daar sloegen ze een arm om me heen en huilden. Eenmaal thuis waren er allemaal mensen. Wij vonden dat fijn, ze leefden mee en regelden van alles. Ik kon praten over wat er was gebeurd en samen huilen.

Gedragen door mensen en God

Twee weken lang sliepen we op matrassen in de woonkamer en iedere nacht was er iemand bij ons. Het is bijzonder om zo’n gemeenschap om je heen te hebben. We voelden ons gedragen, door mensen en door God.

Daarna kom je in een andere fase. Het leven gaat door. Maar papa is er niet. Met je verstand weet je het, maar je gevoel loopt achter.

Niet negeren

Mijn vader had een winkel in het dorp, dus iedereen kende hem. Sommigen draaiden hun hoofd weg als ze ons zagen of liepen om. Het is niet erg als je niet weet wat je zeggen moet, maar negeren hoeft niet.

Inmiddels is het acht jaar geleden, en het klinkt hard, maar alles went. Ook dat ik geen vader meer heb. Als mensen er nu nog mee komen, is dat erg lief en attent. Maar ik verwacht het niet meer.”

• Do: Maak contact. Loop naar iemand toe en zeg: ‘Ik vind het zo erg voor je’. Benoem wat je voelt.
• Don’t: Negeren en doen of er niets aan de hand is.

Bekijk ook de aflevering van Bakkie Troost met Zita.

Tekst: Carina den Otter

Dit artikel is onderdeel van een serie waarin mensen uit eigen ervaring do’s en don’ts geven hoe je anderen in tijden van rouw kunt steunen.