Yolanda en Martin verloren hun dochter Whitney (26) aan borstkanker

“Whitney was zo lief", zegt Martin. "Voor iedereen stond ze klaar. Vakanties met haar waren één groot feest, ook toen ze al volwassen was. Dan vroegen we: ‘Whit, ga je mee?’ ‘Ik kijk wel even’, zei ze dan.
‘Laten we maar gewoon een bed extra bestellen’, zeiden we tegen elkaar. En ja hoor, een paar dagen voordat we weggingen zei ze: ‘Ik ga toch wel mee.’ 
‘Whit, wat moet je nou met twee van die oude mensen?’, vroegen wij. ‘Ik vind het zo gezellig’, zei ze dan.

We zaten in een vakantiehuisje. Whitney zou het weekend naar ons toekomen. Ze had last van haar rug, en moest nog foto’s laten maken. Toen werden we gebeld dat het goed mis was. We zijn direct naar huis gereden, ik reed op dat moment harder dan Max Verstappen.”

Yolanda: “Het bleek uitgezaaide borstkanker te zijn. Ze was toen 23, had net verkering… Ze heeft het nog 2,5 jaar volgehouden. Gestreden, gevochten.”

Martin: “Het liefst had ik gezegd: ‘Geef mij dat maar.’ Jij moet er helemaal niks mee te maken hebben. Maar dat gaat natuurlijk niet.”

Yolanda: “Whitney was heel bezorgd om ons. ‘Whit’, zei ik, ‘ik doe net of je op reis bent. In een heel ver land, waar je het helemaal naar je zin hebt. Want als ik denk aan wat er echt gaat gebeuren – daar zou ik niet mee kunnen leven.’ En eigenlijk, heel eerlijk, is dat de enige manier om ermee om te kunnen gaan.

'Wat ben je mooi'

Op een gegeven moment moest haar haar eraf, na de chemo. Whitney's zus en ik waren erbij, maar Martin moest werken. ’s Avonds wilde ze zich wel aan hem laten zien zonder pruik. Ze wilde gewoon zichzelf zijn. Kwam ze naar beneden. Ik zie haar nog staan: 'Papsie, hier ben ik.' Dat was liefde. En ook de manier waarop Martin reageerde: 'Wat ben je mooi.'

Op de dag van het afscheid zei ze: ‘Gek hè, ik voel me nu net alsof ik op vakantie ga. Ik heb mijn koffer al gepakt. Ik hoef alleen nog maar te wachten op het vliegtuig.”

Bekijk de uitzending van Ik mis je met Whitney hier (vanaf 12.40 minuten):