Vissers geven anonieme vluchtelingen een waardig graf
Op diverse stranden van de routes die vluchtelingen en migranten nemen, spoelen levenloze lichamen aan. Dorpsbewoners bekommeren zich om de anonieme doden die ze vinden in het water en op het strand. Zo ook in het Tunesische vissersplaatsje Zarzis.
Het stadje Zarzis ligt vlakbij de grens met Libië, waar vluchtelingen en migranten hun gevaarlijke oversteek naar Europa starten. Tijdens deze oversteek zijn de afgelopen jaren honderden mensen verdronken. De stroming drijft ze naar de stranden van Zarzis. Wie geeft deze doden een graf? Het tv-programma Zembla maakte er een uitzending over: ‘Dromen van een begraafplaats‘.
Liefdevol anoniem graf
De aangespoelde lichamen worden niet geregistreerd, niet gedocumenteerd en de autoriteiten willen de dode vluchtelingen niet begraven. Het zijn de vissers van Zarzis die zich bekommeren om de zielloze lichamen die ze vinden in de zee en op het strand. Ze hebben een eigen provisorische begraafplaats aangelegd waar de lichamen een anoniem, maar liefdevol graf krijgen.
“Dit gaat over medemenselijkheid”
Ze doen dat vanuit volle overtuiging, zoals visser Marzoug zegt: ‘Ik vind het belangrijk om te doen. Ik geloof in de mensheid en dit gaat over medemenselijkheid. Dit is mijn plicht. Ik heb mezelf beloofd om bij hen te blijven tot mijn laatste dag.’
Een andere inwoner die meehelpt met de begrafenissen is kunstenaar Mohsen Lihidheb. Hij is een van de eersten die op het strand van Zarzis lichaamsdelen vindt van omgekomen vluchtelingen. Hij schreef er een gedicht over ‘Begrafenis van doorzetters‘.
Menswaardigheid
Hoofdpersoon in de uitzending Dromen van een begraafplaats is antropoloog en expert forensisch onderzoek Amade M’charek. Zij woont sinds haar elfde in Nederland maar is in deze streek geboren en opgegroeid. Zij is ook voorzitter van Stichting Drowned Migrant Cemetery. De stichting zet zich in voor de aanleg van een verantwoorde begraafplaats voor verdronken migranten in Zarzis: ‘Onze menswaardigheid staat op het spel. We mogen niet wegkijken.’ Zembla volgt M’charek en de vissers in hun strijd om de anonieme vluchtelingen een naam te geven.
