Vlaamse woord van het jaar: koesterkoffer
In België is bij de verkiezing van ‘Het woord van het jaar 2017’ wel een heel bijzonder woord als winnaar gekozen: ‘koesterkoffer’. Het woord klinkt niet alleen mooi maar heeft ook een bijzondere ontstaansgeschiedenis.
Herinneringsdoos
Nadat Christine Vandenhole in 2007 haar zoontje Berre verliest, wil ze iets doen voor andere ouders. Omdat haar zoontje vlak na de geboorte overleed, had ze niet veel dat aan hem deed denken. Ze richtte het Berrefonds op en bedacht de herinneringsdoos. De doos wordt aan ouders uitgedeeld die hun baby tijdens of vlak na de zwangerschap verliezen. Inmiddels worden er meer dan 800 dozen per jaar gemaakt.
Koesterkoffer
Naar aanleiding van dit bijzondere succes kwam er ook steeds vaker vraag naar zo’n doos voor ouders waarvan een opgroeiend kind overleed. De doos was daar eigenlijk niet geschikt voor, en daarom bedacht Christine wat nieuws. Ze deed dit samen met Kim en Greet, twee moeders die ook elk een kindje verloren. Met z’n drieën putten ze uit hun eigen ervaringen en ontwikkelden zo de koesterkoffer. De koffer bevat een aantal items die de ouders kunnen gebruiken om enkele laatste tastbare herinneringen aan hun kind vast te leggen. Bijvoorbeeld siliconen om een vingerafdruk te nemen, een canvas voor een hand-of voetafdruk, een buisje voor een haarlokje en koesterbandjes om het gezin te verbinden met elkaar.
Andere spulletjes in de koffer zijn vooral gericht op het ondersteunen van het hele gezin in de weken, maanden en jaren na het verlies. Een koesterdeken om samen onder te kruipen, zaadjes van vergeet-me-nietjes om te planten, een koesterboek vol herinneringen, een troostkussen voor broers of zussen.
“Er zit vanalles in, niks moet, alles mag, elk rouwproces is uniek”, zegt Christine. “Iedereen kan op zijn moment er dingen uitnemen, doorgeven. Dat is een beetje de bedoeling.”
Woord van het jaar
“Wanneer je kind heel plots sterft, dan staat je wereld stil. Gevoelens van onmacht, woede, verdriet en zoveel meer overvallen je met een ongekende heftigheid. Je bent er met je hoofd niet bij. Het verlies voelt zo enorm onwezenlijk aan. Veel ouders willen vluchten, trekken zich terug of voelen zich verdoofd. Er is het verlies, de stille kinderkamer. De vervlogen toekomstdromen. Als ouder blijf je achter met een eindeloos groot verdriet.” Bron
Christine, Kim en Greet hopen dat hun koesterkoffer ouders kan helpen om tastbare herinneringen te maken, en om de herinneringen een leven lang te koesteren.
De koffer wordt uitgedeeld vanuit een aantal Vlaamse begrafenisondernemers en het ziekenhuis in Antwerpen, maar de wens is om de koffers nog verder te verspreiden. Wie weet ook ooit nog naar Nederland..?
In ieder geval is de koesterkoffer inmiddels al wel zo’n begrip dat het gekozen is tot woord van het jaar in België.
FOTO: JAN VAN DER PERRE
