Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Renate verloor haar pasgeboren dochter: ‘Ik vind het confronterend om erbij stil te staan’

26 maart 2020 · Leestijd 7 min

Het dochtertje van Renate overleed slechts een paar dagen na de bevalling. Ze is verdrietig en tegelijk opgelucht dat er zo weinig herinneringen zijn. ‘De leegheid vanbinnen, de pijn. Dat kan je niet uitleggen aan iemand die niet zoiets heeft meegemaakt.’

De start van het voorjaar, lekker wandelen, een schoon huis. ‘Vroeger werd ik daar altijd blij van’, vertelt Renate (32). Na het overlijden van haar pasgeboren dochtertje Evi* is dat gevoel een tijdlang weg. ‘Maar nu kan ik weer genieten van die kleine dingen.’

Vaak vragen mensen aan Renate waarom er zo’n groot leeftijdsverschil zit tussen haar dochter Dani* (6) en zoontje Jack* (1). ‘Dan zeg ik heel eerlijk dat er nog een kindje tussen zat. Maar dat zij is overleden. En dat ik daarna een miskraam heb gehad.’

Ongerust

Dat kindje heet Evi. Renate is 31 weken zwanger van Evi als ze voelt dat er iets vreemds met haar ongeboren kindje aan de hand is. De verloskundige stuurt Renate voor de zekerheid door naar het ziekenhuis.

Daar blijkt dat de baby aan de kleine kant is en een iets verdikte nekplooi heeft. Omdat er bijna geen vruchtwater meer is, kunnen de artsen geen punctie uitvoeren en geen echte diagnose stellen.

Omdat de artsen niets anders kunnen doen dan afwachten, mag Renate weer naar huis. Met het besef dat haar kindje gezond ter wereld kan komen, of met een ernstige afwijking.

Omdat Renate erg ongerust is en de groei van de baby stagneert, wordt in week 38 de bevalling opgewekt. Drie uur later, op 27 juni 2017, komt Evi ter wereld.

Renate: ‘In eerste instantie leek ze gezond. Ze huilde en kwam bij me op de borst liggen. Iedereen was opgelucht. Zo van: Gelukkig, ze is oké.’ Ook Renate en haar vriend Joey zijn blij. Ze bellen en appen hun vrienden en familie.

Verandering

Maar na een paar uur verandert de situatie. Evi blijkt een klaplong te hebben. ‘Dat was nog goed te verhelpen’, vertelt Renate. ‘Maar vervolgens was Evi’s zuurstofgehalte te laag. En dat ging niet meer omhoog.’

De artsen proberen van alles, maar geen enkele behandeling helpt. Op een gegeven moment zijn de artsen Evi zelfs aan het reanimeren. ‘Toen heb ik gevraagd: “Hoe ver gaan jullie?” De arts zei: “Ik heb nog niet het gevoel dat ik alles heb geprobeerd.”’

De periode daarna zijn de doctoren ‘dag en nacht’ met Evi bezig, maar tevergeefs. Renate: ‘Na 72 uur kunnen organen uitvallen. Zuurstof gaat als eerst naar de hersenen, waardoor de andere organen te weinig zuurstof krijgen. Er was niets wat Evi nog kon helpen.’

Geen keuze

Renate en Joey hadden al die tijd vrijwel niet geslapen. ‘We konden nauwelijks nadenken. Als de artsen dan zeggen dat ze niets meer voor Evi kunnen doen, is er eigenlijk niet eens sprake van een keuze. Er staat je maar een ding te doen. De stekker eruit trekken. Hoe verschrikkelijk dat ook is.’

Die middag krijgt Evi morfine toegediend. Ze gaat van de beademing af en sterft, terwijl haar ouders haar vasthouden. ‘Ze lag bij ons in de armen’, vertelt Renate, die volschiet als ze hieraan terugdenkt. Ze ziet het allemaal zo weer voor zich.

‘Ze lag bij ons in de armen’

En dat emotioneert haar. Ook al drukt ze die tranen het liefste weg. ‘Ik wil niet dat iedereen mijn emotie ziet, ik wil niet meteen weer ontregeld raken.’

Regelen

Na het overlijden van Evi staat Renate meteen in de overlevingsstand. ‘Je bent net bevallen, hebt je kindje verloren en dan moet je van alles regelen. Dat is zo raar. Bij de gemeente en de zorgverzekering je kind inschrijven en meteen weer uitschrijven. Een uitvaart regelen. Want dat is verplicht, omdat je kindje een paar dagen heeft geleefd. Heel vervelend allemaal.’

renate uitvaart

Een paar dagen ligt Evi opgebaard in huis, in een mand. ‘Dat vond ik heel dubbel’, zegt Renate. ‘Aan de ene kant wilde ik haar niet loslaten. Wilde ik haar bij me houden. En aan de andere kant weet je dat het stopt.’

Ook voor haar dochter Dani is het best ingewikkeld. ‘Ze zei toen vaak: “Ik ga even bij mijn zusje kijken en vragen of ze met me wil spelen”.’

In de weken en maanden die volgen, zijn Renate en haar vriend erg van slag. Gelukkig kunnen ze goed met elkaar praten. En ze moeten door vanwege Dani. ‘Anders was ik zeker bij de pakken neer gaan zitten.’

Opluchting en verdriet

Hoe rouw je om iemand die je maar zo kort hebt gekend? ‘Dat weet ik ook niet’, zegt Renate. ‘Je wordt heen en weer geslingerd tussen opluchting en verdriet. Ergens was ik blij dat we weinig spullen van Evi hadden en weinig herinneringen.’

Tegelijkertijd voelt ze een intens verdriet. ‘De leegheid vanbinnen, de pijn. Dat kan je niet uitleggen aan iemand die niet zoiets heeft meegemaakt.’

‘Je wordt heen en weer geslingerd tussen opluchting en verdriet’

Het bekijken van de babykamer valt Renate zwaar. ‘Ik deed telkens de gordijntjes open en dicht. Uiteindelijk wilde ik weg uit het huis. Ik wilde een nieuw hoofdstuk starten’.

Ze zetten het huis te koop en verhuizen naar een nieuwe woning. Renate bewaart een paar spullen van Evi. De rest van Evi’s kleertjes geeft ze aan haar zus, die een dochter verwacht.

Mutatie

En ook Renate is na een tijdje weer zwanger. Al bestaat het risico dat er met hun kindje iets aan de hand kan zijn. Uit een onderzoek naar de doodsoorzaak van Evi blijkt namelijk dat Joey en Renate een mutatie hebben in hetzelfde gen. En dat Evi hierdoor is overleden.

‘Dat we allebei een mutatie hebben in precies hetzelfde gen, is heel bijzonder. Dat komt zelden voor. Het gevolg is, dat als wij samen kinderen krijgen, de kans op een afwijking of overlijden van ons kind veel groter is. Maar er zijn ook gevallen bekend waarbij de kinderen wel gezond zijn.’

Renate’s zwangerschap eindigt helaas in een miskraam. Na een tijdje is Renate opnieuw zwanger, dit keer van Jack*. Uit een punctie blijkt dat hij wel gezond is, tot grote opluchting van zijn ouders. Hoewel de zwangerschap voor Renate een spannende periode is, verloopt die goed. Net als de bevalling van Jack.

‘Bij de kraamvisite zeiden veel mensen dat Jack erg op Dani lijkt. En op Evi. Maar ik wil niet vergelijken. Wat dat betreft is het fijn dat Jack een jongentje is. Dan is alles anders.’

Confronterend

Renate merkt dat ze is veranderd, door alles wat ze heeft meegemaakt. ‘Ik was altijd keihard. Dingen grepen me niet zo erg aan. Ik kon dingen makkelijk loslaten. Maar nu ben ik gevoeliger en sneller emotioneel. Ik ervaar alles intenser en heftiger. Dat is erg wennen voor mezelf en voor anderen. Misschien heeft het tijd nodig.’

Wat troost Renate op momenten dat ze Evi mist? ‘Die momenten heb ik nauwelijks meer. Mijn psycholoog zei destijds dat ik er bewust bij stil moet staan. Maar dat doe ik liever niet, want dat vind ik heel confronterend. Dat ga ik liever uit de weg.’

Zo laat Renate de geboortedag van Evi het liefst in stilte aan zich voorbijgaan, ook al denkt ze er de hele dag aan. ‘Maar dat accepteerde mijn dochter niet. Ze zei: “Op een verjaardag moet je taart eten, mam.” Dat hebben we toen maar gedaan.’

*Wegens privacy-overwegingen zijn de namen van de kinderen gefingeerd.

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--