Jaap verloor zijn vader op zijn twaalfde: ‘Daar zat hij, dood in zijn stoel'

“Het was op een maandag, 10 mei 1971. Ik zat in de brugklas van de middelbare school. Tussen de middag ging ik naar huis om een broodje te eten bij mijn ouders. Ik kom thuis, met de fiets achterom, en zie mijn vader dood in de stoel zitten. Het was net een halfuur daarvoor gebeurd. Ik had al wel de auto van de dokter gezien die er stond. Een hartstilstand. Die beelden raak je nooit kwijt. Ik ben de jongste, een moederskindje, het verwende jochie, en dan zit je moeder huilend aan de eettafel. Je probeert haar te troosten, maar je bent machteloos.”

Karbonaadje

“Het is nu bijna 53 jaar geleden dat mijn vader stierf. We hadden een goede relatie. Hij was stukadoor. Ondernemer, eigen zaakje. Altijd hard werken. Dan zag ik hem ‘s avonds na een lange werkdag binnenkomen met zijn bromfietsje. Normaliter aten we ’s avonds soep met brood, maar op vrijdag, als het geld binnen was, haalde hij bij de slagerij een karbonaadje. Dat typeerde ook mijn vader. Als hij geld had, werd het meteen uitgegeven.”

Jaap koestert mooie herinneringen aan uitstapjes met zijn ouders. “Soms gingen we een eindje toeren. Ik bij mijn vader achterop de bromfiets, of op de solex met mijn moeder, samen met mijn broer. Dat zijn van die dingen die je bijblijven.”

Twee keer gereanimeerd

Het hart – dat is een rode draad in Jaaps familie. Hij was lange tijd de enige in de familie die ‘niets aan zijn hart had’. “Mijn oudste broer heeft een steunhart. Mijn zus, zes jaar ouder dan ik, is in 2010 overleden aan een hartinfarct. Ik ging elk jaar naar de APK, zoals ze dat noemen, en alles was in orde. Tot ik tweeëneenhalf jaar geleden op een zaterdagochtend thuis bezig was. Ik merkte dat ik keelpijn kreeg. Dichte keel, pijn op de borst. Dus ik zeg tegen mijn vrouw: ‘Ik voel me niet goed.’ Ik ben op de bank gaan liggen. Mijn vrouw belde gelijk 112 en ik merkte nog dat ik aan het wegvallen was, dat het me een beetje zwart voor ogen werd. Toen ik wakker werd, bleek dat ik een hartinfarct had gehad en al twee keer gereanimeerd was. Dus ook bij mij is het inmiddels mijn kwetsbare plek.”

Veilige handen

“Toen ik in de ambulance lag, en ik hoorde de broeder zeggen ‘Hou vol, nog 13 kilometer’, wist ik wel dat ik niet alleen was. Ik werd gedragen. Ik hoefde niet bang te zijn. Er was een God die over mij waakte en ik was in zijn veilige handen. Zo voelde dat echt.”

In de tv-uitzending van Ik mis je vertelt Jaap ook hoe hij afscheid nam van zijn moeder, die leed aan dementie. “Ik was 39 jaar toen ze stierf. Het eerste wat ik dacht was: nu ben ik geen kind meer. Het ouderlijk huis is weg. Je wilt je ze eigenlijk nooit missen, je ouders. En toch… als je het ziet, het lijden, het ouder worden, het wegkwijnen: dan is het op een gegeven moment ook goed.”