Gonny verliest haar kleinzoon (22): ‘Waarom heeft hij dit gedaan?’

Denk je aan zelfdoding of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem via www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.

Gonny is dol op haar kleinkinderen. Maar met haar eerste kleinkind had ze een extra bijzondere band. “Zijn foto staat hier op het bureau. Als ik ernaar kijk, mis ik hem enorm.”

Een lieve, vrolijke jongen. Zo beschrijft Gonny Arie Pieter, die zij en haar man altijd A.P. noemen. Vanaf zijn geboorte passen Gonny en haar man veel op. De band werd daardoor hecht. “Ik houd van de zee, dus we gingen vaak naar Kijkduin. Het was echt een feest.”

A.P. is sociaal van aard. Vijf jaar woont het gezin van Gonny’s zoon in Frankrijk, en dus spreekt A.P. goed Frans. “Toen mijn man een keer even twijfelde over een Frans woord in een supermarkt, nam onze negenjarige kleinzoon het gesprek gewoon over,” vertelt Gonny.

Zeevaart

Op aanraden van zijn oma sluit A.P. zich op twaalfjarige leeftijd aan bij de zeekadetten. “Hij had daar een fantastische tijd.” Een studiekeuze is dan ook niet zo moeilijk: mbo zeevaart. Daarna vaart A.P. een jaar. “Hij mailde ons regelmatig een verslag met wat hij allemaal deed.”

Na het tussenjaar moet A.P. kiezen: doorvaren en stuurman worden, of naar het hbo. “Die zomer kwam hij naar ons toe voor advies. Toen zei ik: ‘Je moet je hart volgen.’” Uiteindelijk begint A.P. in september 2019 op het hbo.

Ook in die tijd blijft de band hecht. “Hij had wel eens een paar uur vrij, en belde dan of wij even tijd hadden voor een kopje koffie. Hij dronk alleen maar thee, maar zo zei hij dat,” lacht Gonny. “Hij bracht altijd wat lekkers mee.”

Kerst

Maar in oktober valt het Gonny op dat A.P. weinig eet. “Dus ik zei tegen m’n zoon: ‘Houden jullie hem wel in de gaten?’ Dat deed hij, want hem was het ook al opgevallen.”

Op kerstavond eet de familie weer samen. A.P. helpt zijn oma in de keuken met de hazenpeper. “Oma, niet te veel hè,” zegt hij als ze zijn eten opschept. “Maar op tweede kerstdag zag ik dat hij al wat meer at. Dat stelde me gerust.”

Nachtmerrie

Een paar dagen later schrikt Gonny rond kwart voor twaalf ’s nachts wakker. Ze wuift het weg, het was vast een nachtmerrie.

De volgende dag belt Gonny’s zoon. “Mam, is A.P. bij jullie? We weten niet waar hij is. Hij kan niet ver weg zijn, want al zijn spullen liggen thuis.” Gonny voelt meteen dat er iets mis is, “dat kan niet anders.”

Een paar uur later, “we waren net klaar met de afwas,” staat de politie voor de deur. Gonny beseft meteen dat haar kleinzoon dood is, en denkt aan een ongeluk. Maar het blijkt om zelfdoding te gaan. A.P. overleed rond kwart voor 12 ’s nachts, toen Gonny wakker schrok. “Misschien heeft hij toch afscheid van me genomen.”

Afscheid

“Het verdriet was zo groot, dat ik vol ongeloof was. Totdat ik hem zag. A.P. lag niet in een kist, maar op een baar. We konden ieder moment naar hem toe. Ik hield emotioneel aan hem vast, tot zijn lichaam er echt niet meer was, na de crematie. Toen besefte ik dat hij echt weg was. Dat moment was verschrikkelijk.”

Op zijn afscheid spreekt Gonny haar eerste kleinkind toe. Over zijn grappige kinderuitspraken, zijn knalgele skipak, hoe hij als volwassen vent met rugzak en al gedag kwam zeggen voor een bijzondere reis naar de Mont Blanc. Een warme toespraak, vol mooie herinneringen. “Nu moet ik ervan huilen, toen niet. Ik weet niet waar ik de moed en kracht vandaan haalde om dit te doen. Maar ik vond het heel fijn.”

Waarom?

De waaromvraag speelt nog altijd. “Je hoort wel eens dat mensen een trauma hebben.” Gonny moet denken aan het ongeluk van haar zoon. “A.P.’s vader raakte grotendeels verlamd door een golf in de oceaan die hem hard in zijn rug raakte. A.P. was erbij toen dat gebeurde. Na het ongeluk nam hij het roer een beetje over. Hij kookte en deed allerlei klusjes, was heel zorgzaam naar het gezin.”

Naar aanleiding van zijn afscheidsbrief weet Gonny: “Op zee voelen jongelui zich toch alleen. Hun hele leven speelt zich af op de boot, en soms spreken ze elkaars taal niet goed. Ik denk weleens: hadden we misschien beter op hem moeten passen?”

Missen

Het gemis van haar kleinzoon is een gat in Gonny’s hart. Thuis gaat het, maar A.P.’s afwezigheid is het meest voelbaar bij haar zoon thuis. “Iedere dinsdag weer die lege plek aan tafel. Of als ik boven bij hen sta te strijken. Dan mis ik dat typische geluid van A.P. die thuiskomt en meteen de trap op holt om me een knuffel te geven: ‘Oma, ik ben er!’”

Gonny haalt troost uit het bijstaan van haar zoon en schoondochter. “Om het voor hen wat te verlichten. Ik ben blij als mijn schoondochter belt en ik kan iets voor haar doen. Ze hebben het heel zwaar gehad.” Thuis branden Gonny en haar man altijd een kaarsje bij zijn foto. “A.P. is nooit uit mijn gedachten.”