Daisy verliest haar vader terwijl ze hoogzwanger is
Als Daisy Stikkers een half jaar zwanger is, krijgt ze verschrikkelijk nieuws: haar vader Tom heeft nog maar een paar maanden te leven. Op haar uitgerekende datum brengt een arts hem in slaap.
Ongeneeslijk ziek
Een zwangerschap, bevalling en de kraamtijd erna: voor veel vrouwen is het een bijzondere periode waaraan je warme herinneringen koestert. Voor Daisy Stikkers is het vooral een tijd van gemengde gevoelens. Als ze een half jaar zwanger is, hoort ze dat haar vader Tom ongeneeslijk ziek is. Hij overlijdt op 5 juli 2015, twee dagen nadat ze uitgerekend is van haar eerste kindje.
“Hij had zó gehoopt dat hij zijn kleinzoon nog kon zien”, vertelt de 30-jarige Daisy. Haar vader Tom droomde er al jaren van om opa te worden. “Ik wilde eigenlijk pas rond mijn dertigste proberen zwanger te worden. Maar mijn vader was al een keer eerder ernstig ziek geweest. Daardoor zei een stemmetje in m’n achterhoofd: je moet niet wachten tot je dertigste.” Dus besluiten zij en haar partner ervoor te gaan. En ze hebben geluk: al snel raakt Daisy zwanger van haar eerste kindje.
Uitgezaaide maagkanker
Maar als Daisy een half jaar zwanger is, krijgt ze verschrikkelijk nieuws: haar vader heeft nog maar een paar maanden te leven. “Dat bericht kregen we op 17 maart 2015”, weet Daisy nog goed. Doordat de kanker is uitgezaaid over zijn hele buikvlies, kunnen de artsen niks meer voor hem doen. Het nieuws slaat in als een bom. “Op zo’n moment leef je in een roes. Je gelooft het gewoon niet…”
Trouwen met haar vader als getuige
Daisy kiest ervoor om gelijk met zwangerschapsverlof te gaan en is vanaf dat moment elke dag bij haar vader te vinden. “Zo kon ik nog elke dag van hem genieten. Mijn vader en ik hebben altijd een hechte band gehad. We gingen samen op vakantie, maakten vaak selfies en deden veel spelletjes. Hij was écht iemand die van het leven genoot. Zo vierde hij altijd carnaval in Oeteldonk en ging hij met een stel vrienden naar álle wedstrijden van het Nederlands elftal. De Chinees in Den Bosch maakte zelfs altijd van tevoren speciaal voor die vriendengroep een hele grote loempia klaar. Die gezelligheid, daar hield hij van. Het was een hardwerkende man die geen feestje wilde missen.”
In de maanden na de heftige diagnose, beleven ze met elkaar nog een paar onvergetelijke momenten. “Ik wilde heel graag dat mijn vader op mijn bruiloft kon zijn. Dat is gelukt. Hij is zelfs getuige geweest”, vertelt ze trots. Maar ook zijn zestigste verjaardag vieren ze groots met vrienden en familie. “Het was een mooi feest, maar ook emotioneel. Toen ze weggingen, wisten de gasten natuurlijk dat dit zijn laatste verjaardag zou zijn. Dat maakte het heel dubbel.”
“We dachten dat hij het makkelijk zou halen”
Herseninfarct
Hoewel ze allemaal weten dat Tom niet meer beter wordt, lijkt het erop dat hij de geboorte van zijn eerste kleinzoon mee kan maken. “We dachten dat hij het makkelijk zou halen. In zijn ziekteperiode wilde hij zelfs nog werken”, herinnert Daisy zich. Maar dan, twee weken voor zijn overlijden, gaat hij hard achteruit. Door een herseninfarct belandt hij in het ziekenhuis en kan hij niet meer praten “Hij had veel pijn en wist niet alles meer. We kochten een Nijntje-boekje voor hem, zodat hij dingen kon aanwijzen.”
“Ik kan niet meer”
“Hij kon gewoon niet meer”, zegt Daisy over de bewuste dag dat haar vader overlijdt. “Hij wilde niet opgeven, maar hij was écht op”. Daarom vraagt Daisy haar verloskundige of er een mogelijkheid is om de bevalling op te wekken. “Maar de verloskundige gaf het weinig kans. Op het einde heeft hij ons kindje nog wel even gevoeld.” Een kostbare herinnering. Later die avond brengt een arts hem in slaap. “Dat was heel zwaar, maar ik heb hem gezegd dat het goed is.”
Babysokjes in zijn kist
In zijn kist krijgt Tom een bijzonder aandenken mee: de babysokjes met ‘opa’ die hij kreeg toen Daisy het goede nieuws vertelde. Maar de kleine Levi – geboren op 19 juli – heeft ook mooie aandenkens aan zijn opa: “Mijn vader heeft een speelgoedkist gekocht met allemaal speelgoed erin. Daarnaast heeft hij een vraag-antwoordboekje over ‘opa’ helemaal ingevuld. Dat Levi heel goed weet wie zijn opa is, blijkt wel als hij bij zijn oma is: “Daar hangt een fotocollage van mijn vader. Hij wijst er altijd naar: “Opa!”
Niet vergeten
Bijna twee jaar na zijn overlijden, merkt Daisy dat het échte rouwen eigenlijk nu pas begint. “Na de geboorte en in zo’n eerste jaar met een baby kun je eigenlijk niet echt rouwen. Ik heb het idee dat dat nu pas een beetje komt.” Ondanks het verdriet, halen zij en haar familie veel steun uit hun omgeving. “Toen mijn vader ziek was, kregen we al heel veel bezoek, kaartjes en telefoontjes. Daarnaast waren er ook mensen die spontaan onze tuin bijhielden en tennisvrienden die geld inzamelden voor een weekendje weg met ons gezin. Maar ook nu zijn ze er nog voor ons. En dat vind ik heel fijn: zijn herinnering wordt levend gehouden.” Natuurlijk zijn er ook moeilijke dagen, zoals zijn sterfdag en verjaardag. Dan hoeft ze maar in de ogen van haar zoontje te kijken om een glimp van haar vader te zien. “Hij lijkt ontzettend op mijn vader. Dat is heel fijn. Ik denk elke dag aan mijn vader en mis hem enorm, maar ik weet ook: “Het komt goed. Dat zei mijn vader ook altijd.”
Het nummer dat op Toms crematie werd gedraaid
Tekst: Janet Freriks
