Ilona schrijft een brief aan haar zoon Gerben: ‘Wat mis ik je, lieverd’
‘Voor mij was, ben en blijf je ongelooflijk bijzonder, ook al was je eigenlijk heel gewoon’, schrijft Ilona in een liefdevolle brief aan haar zoon Gerben. Hij maakte bijna een jaar geleden op 21-jarige leeftijd een einde aan zijn leven.
Je pak was te zwaar
En ondanks alle mensen
die met je mee zwommen
was de stroming te sterk
Lieve Gerben,
Het is al bijna een jaar geleden, of moet ik zeggen pás een jaar? Wat mis ik je, lieverd. Ik mis je aandacht, je armen om me heen en je bijzondere kijk op het leven. Ik mis de berichtjes en hartjes die je me stuurde via WhatsApp.
Je depressie heeft negen jaar geduurd. Het was een lang en oneerlijk ziekbed.
Je deed vaak een stapje terug voor anderen en trad niet snel op de voorgrond. Altijd vroeg je aan anderen: ‘Hoe is het?’ Dat was je standaard openingszin, maar het voelde nooit standaard. Want altijd meende je het en dat hebben anderen ook zo gevoeld.
Bij je geboorte woog je bijna tien pond. Net of je toen al wilde zeggen: ‘Let maar eens op, zo gewoon ben ik niet!’ Als baby was je al heel wijs. Het brabbelen en kruipen sloeg je over. Je kon gewoon ineens praten en lopen. Op je vierde begon je met pianospelen en toen je vijf was, kon je zomaar ineens lezen. Je had het jezelf geleerd, maar je las je boeken wel op de kop of overdwars.
‘Vaak had je het gevoel dat je niet begrepen werd’
Je merkte dingen op die andere jongetjes niet opmerkten. Zo complimenteerde je mij vaak met een nieuw kledingstuk. Je zei dan dat het me zo mooi stond. En als ik naar de kapper was geweest, dan zag je dat ook. Iets wat je papa nooit hebt kunnen leren helaas, haha.
Op de basisschool had je veel vriendjes. Je kon met iedereen overweg. Je was vrolijk, maar bedachtzaam. Behulpzaam en soms ook ondeugend. Een heel gewone jongen met blond haar, blauwe ogen en kuiltjes in je wangen.
Niet alleen, wel eenzaam
Toen je naar de middelbare school ging, was je rugtas nog veel te groot voor je. Je viel bijna achterover door het gewicht ervan. Wat wilde je graag groeien en net zo sterk worden als papa! Ook nu had je veel vrienden. Vaak claimde je de televisie in de woonkamer om te kunnen gamen met vrienden, tot ergernis van je zussen. Je was nooit alleen, maar wel vaak eenzaam. Altijd zocht je contact, maar vaak had je het gevoel dat je niet begrepen werd.
Je ontwikkelde je eigen kledingstijl: een hoodie (of twee over elkaar) en een spijkerbroek met gaten. In al je ijdelheid stond je vaak voor de spiegel. Maar je was ook onzeker en zag vooral de slechte kant van jezelf.
‘De radertjes in je hoofd maakten overuren’
Na het behalen van je Vwo-diploma brak een tijd aan van wisselende studies en baantjes. Je dook volop in het studentenleven en probeerde datgene te zoeken wat je miste. Ondanks de vele contacten en je uitgebreide sociale netwerk, ging het niet goed met je. De radertjes in je hoofd maakten overuren, zelfs ’s nachts. Je bleef maar denken, verbindingen en lijntjes leggen en analyseren.
Je genoot van de natuur en was vol ontzag over hoe alles samenhangt in dit leven. Je hield van de zon en van de warmte en zei vaak: ‘Kijk, de zon schijnt.’
Je besloot je droom achterna te gaan om DJ/producer te worden. Je werd aangenomen op het conservatorium in Haarlem en had het erg naar je zin in de Steve Biko flat (een studentenflat). Je kon er ongegeneerd geluidsoverlast veroorzaken, zonder geklaag van medestudenten. Jammer genoeg kon je met de structuur van de opleiding niet uit de voeten. Je stopte na een jaar en ging aan het werk. Maar je droom om producer te worden gaf je niet op. Onder je artiestennaam Ben Hardus plaatste je muziek en videoclips op YouTube.
‘Voor mij was, ben en blijf je ongelooflijk bijzonder’
In de zomer van 2019 heb je met de video ‘Drowning’ je depressie op een hele bijzondere manier vastgelegd. Dit heb je samen met mij en Herman gedaan. Jij schreef de muziek, Herman filmde en ik monteerde de beelden. Je speelde je eigen personages: je lichte en je donkere kant. De astronaut stond hierbij symbool voor je donkere kant: je depressie. Zwevend in de ruimte was je los van de aarde en het was moeilijk voor je om contact te krijgen met anderen.
Voor mij was, ben en blijf je ongelooflijk bijzonder, ook al was je eigenlijk heel gewoon. Ik voel me getroost door de gedachte dat je nu gelukkig bent en vrij van zorgen. Niet meer belemmerd door aardse grenzen. De wereld was te klein voor je, maar jij bent nu voor altijd bij de zon.
Geen verwijten
Alleen maar liefde
Het is goed zo
Rust zacht
Mama
Drowning
Hieronder kun je de video bekijken die Gerben gemaakt heeft. Ilona: ‘Drowning geeft als het ware een kijkje in het hoofd van iemand die aan een depressie lijdt. Wie de beelden te moeilijk vindt, heeft altijd de keus om weg te klikken. Voor iemand met een depressie is dit in het echte leven niet mogelijk. Voor hem of haar is er geen stopknop. Was het maar zo eenvoudig.’
Heb je hulp nodig of last van depressieve gedachten? Neem dan contact op met 113 zelfmoordpreventie.
(tekst gaat door onder de video)
Ik mis je
In deze uitzending van Ik mis je vertelt Daisy Veenstra over het gemis van Gerben. Zij heeft als goede vriendin intensieve gesprekken met Gerben over het leven. Ook delen ze een passie voor muziek. Als ze hoort dat hij uit het leven is gestapt, schrijft ze een afscheidslied.
Foto: Ilona met haar zoon Gerben in 2006
