Blog Sanne | Opruimen of niet?
Blogster Sanne komt op zolder een aantal dozen tegen die na de verhuizing nog niet zijn geopend. Ze vindt de moed om de dozen op te maken, maar weet nog niet wat ze tegen komt.
Bij mij op zolder staan een aantal dichte dozen. Ze zijn al meerdere keren met ons mee verhuisd zonder dat ze geopend zijn. De zolder wordt verbouwd en er groeit een meisje in mijn buik: tijd om spullen te sorteren en de dichte dozen te openen.
Ik wil Roos bewaren
Ik ga de dozen langzaam door. Spullen van Roos, spullen die mij herinneren aan Roos. Maar ook spullen die herinneren aan de periode dat Roos ziek was. Roze gevlochten mandjes waar ik haar medicijnvoorraad in deed. Knuffels die dienden als troost en talloze beterschapskaarten.
Wil ik dit bewaren? Ik pak een doos en laat de spullen door mijn handen gaan. Van de periode dat Roos ziek was wil ik niet veel bewaren. Ik wil Roos bewaren, wie ze was. Niet haar ziekte, want de ziekte was niet Roos.
‘Van de periode dat Roos ziek was, wil ik niet teveel bewaren’
Ik maak een herinneringsdoos met haar belangrijkste spulletjes. Ik haal er paar babykleertjes uit voor het meisje in mijn buik en sorteer wat kleding voor het goede doel. En dan is het even genoeg.
Stomme schoenen
Na de dozen duik ik mijn eigen kast in. Ik zie die schoenen staan, ze zijn nog als nieuw. Hoewel ze goed lopen, trek ik ze al jaren niet meer aan. Ik heb ze gekocht in Rotterdam, in de periode dat Roos zo ziek was. Met die schoenen aan mijn voeten heb ik uren naast haar bedje gestaan.
Na het overlijden van Roos belandden de schoenen weer in de kast. Te goed om weg te doen, maar ik wilde ze niet meer aan. Ze schreeuwden de herinneringen aan die weken in Rotterdam. Nu zie ik ze weer staan. En ik besluit: ze gaan weg.
‘De schoenen schreeuwen herinneringen aan de ziekte’
Ik denk terug aan de dag van de begrafenis. Ik weet nog dat ik die dag voor mijn kledingkast stond.
Wat trek ik aan? Wat trek ik aan, als moeder die haar kind begraaft?
Welke jurk gaat er daarna ongenadig de prullenbak in? Het werd een groene.
Spullen die teveel herinneren: ik kon ze niet meer aan.
Ik ruim de spullen op
En zo doe ik meer en meer spullen in de doos. Wanneer de spullen door mijn handen glijden, ruim ik voorzichtig aan wat emoties op.
De herinneringen gaan niet weg en de emoties uiteindelijk ook niet. Maar ik wil ook niet steeds alles opnieuw beleven. En ruimte maken voor nieuwe. Nieuwe herinneringen met een meisje in mijn buik.
En Roos, ze zal altijd bij ons blijven. Ze zit in ons hart en in mijn dromen als ik mijn ogen sluit.
Geschreven door
Sanne Dekkers
