Blog Petra | De berg van rouw: een pittige wandeling

De rouw valt me tegen

Ik ben in de war. Ik ben moe. Ontzettend moe. En ik merk ook dat ik me weer boos en verdrietig voel. Wat is er toch met me? Het lijkt wel of ik weer midden in de rouw zit. Alsof het allemaal weer opnieuw begint. Het is nu toch al twee jaar geleden? Ik zou er zo langzamerhand toch wel een beetje aan gewend moeten zijn? Is het niet een keer klaar? Zou dit ooit ophouden, of blijft dit mijn hele leven zo…? Het valt me tegen, ook van mezelf. Het maakt me moedeloos.

Het mapje ‘Wilfred’ op mijn telefoon

Zoals ik wel vaker doe op momenten dat ik me zo voel, zoek ik ook nu het mapje ‘Wilfred’ op mijn telefoon op. Het is gevuld met foto’s, korte filmpjes en geluidsfragmentjes van Wilfred door de jaren heen. Gekregen van vrienden van hem. Of van familie. Onze

eigen foto’s. Heerlijk om daar zo doorheen te scrollen. Het voelt fijn en zo vertrouwd om hem te zien en te horen. En ik kàn het gewoon niet begrijpen dat hij er niet meer is. Ik kan er niet bij dat ik hem noot meer zal vastpakken. Nooit meer zal zien of horen.

Ik ga door naar het volgende mapje. ‘Wilfred 29-01-16’. Een mapje van mij alleen. Ik bekijk de foto’s die een paar uur nadat hij is overleden gemaakt zijn. Waarop je kunt zien dat hij een flinke klap gemaakt heeft, maar waar zijn gezicht nog een redelijk gezonde kleur heeft. Alsof hij slaapt. Ach, jongen toch.

Maar ook de foto’s van zijn lichaam in de kist in het mortuarium op Schiphol. En dan kan ik er toch echt niet meer omheen…

Ik krijg die pijn niet weg

Wat is het toch ingewikkeld dat er zo’n levensgrote kloof zit tussen mijn hoofd en mijn hart! Mijn hoofd weet echt wel dat Wilfred overleden is. Ik kan het beredeneren. Er woorden aan geven en het op die manier, zoals zoveel mensen zeggen ‘een plekje’ geven.

Maar mijn hart begrijpt zijn dood niet. Kan het niet begrijpen. En wil het ook niet begrijpen. Hoe zou dat ooit kunnen? Dat hart van mij zit nog zo vol van hem. Daar neemt hij zo’n grote plek in.

Wat vind ik het lastig om mezelf de tijd te gunnen en te geven. En dat is het niet alleen. Het doet pijn. En wat ik ook doe, dat komt steeds weer terug. Ik krijg die pijn niet weg.

De berg van rouw

Ik ben er nog niet… Ik ben nu al twee jaar die enorme berg van rouw aan het beklimmen. Het is een stevige, pittige wandeling. De ene keer gaat het steil omhoog. Dan gaat het pad weer een tijdje vals plat. De weg kronkelt zich om de berg heen. Regelmatig kom ik op een punt waar het uitzicht hetzelfde lijkt te zijn als waar ik eerder al was. Maar als ik dan even terug en naar beneden kijk, zie ik daar het pad dat ik eerder al bewandeld heb, en realiseer ik me dat ik de berg toch al best een eind opgeklommen ben.