Blog Moniek | Oude en nieuwe tradities

Warme herinneringen

Het is bijna oud en nieuw. En als je mij vraagt naar mijn favoriete jeugdherinnering, dan staat het vieren van oud en nieuw zeker in de top 5. Met de hele familie bij elkaar. De volwassenen in de woonkamer, de kinderen in de keuken. We keken TV-programma’s die we thuis niet konden zien, omdat we daar geen kabel hadden. Mijn oma die ons een overdaad aan chips en cola bezorgde. Samen met mijn neef en nichtjes naar bed om alvast even te slapen, maar van slapen kwam natuurlijk niets.  

En dan kwam dat magische moment om middernacht als iedereen elkaar een gelukkig nieuw jaar wenste, waarna mijn ooms voor een vermogen aan vuurwerk afstaken met een sigaar. Daarna gingen we op Nieuwjaarsdag bij alle familie langs om hen een gelukkig nieuwjaar te wensen en een zak snoep op te halen.  Een heel populaire traditie bij de kinderen in de Achterhoek. We keerden altijd terug naar de Veluwe met kilo’s aan ongezonde lekkernijen.

Onofficieel denk ik dat het voor mijn ouders ook gewoon te moeilijk was

Nooit meer hetzelfde

Maar dat veranderde allemaal in het jaar dat Wouter overleed. Die eerste oud en nieuw wilden mijn ouders graag naar de kerk in onze woonplaats, omdat het in veel kerken een traditie is dat alle namen van mensen die dat jaar zijn overleden nog een keer genoemd worden op oudejaarsavond. Wouters naam zou die avond genoemd worden en mijn ouders wilden daarbij zijn. In de jaren hierna is de traditie van het samen oud en nieuw vieren nooit meer opgepakt.

Officieel omdat wij aan het einde van onze tienertijd kwamen, er nieuwe broertjes geboren werden en er altijd wel iets tussen kwam. Onofficieel denk ik dat het voor mijn ouders ook gewoon te moeilijk was om terug te keren naar iets wat we vierden in gelukkige tijden, maar wat nu nooit meer hetzelfde zou zijn. Maar ik heb het wel gemist. En tot op de dag van vandaag denk ik met een gevoel van weemoed terug aan die avonden. Ik zou willen dat ik nog één keer terug kon naar die tijd.

Vaak is het wel goed om kleine dingen aan te passen

Tradities na een overlijden

Tradities binnen families en gezinnen zijn belangrijk. Ze verbinden. Ze vormen een gezin tot een eenheid. Ze zorgen voor fijne herinneringen. En ze geven houvast. Maar wanneer iemand overlijdt kan het heel moeilijk zijn om tradities voort te zetten.  Omdat je daarmee herinnerd wordt aan wat er ooit was, maar wat nooit meer zal komen. Toch is het goed om tradities voort te zetten, hoe moeilijk soms ook.

Omdat ze een houvast bieden voor je gezin: alles is veranderd, maar dit is gebleven. Omdat tradities verbinden, ook in een tijd die heel moeilijk is. Omdat ze laten zien dat ook in een periode van rouw nog mooie dingen mogelijk zijn en nieuwe fijne herinneringen gevormd kunnen worden. Vaak is het wel goed om kleine dingen aan te passen. Je kunt een kaars aansteken als teken van gemis. Of een liedje afspelen wat je doet denken aan degene die je mist. Of als extra onderdeel van de traditie verhalen delen over diegenen die er nu niet meer bij zijn.

Nieuwe tradities

Zelf ben ik toen ik trouwde en het huis uit ging nieuwe tradities gaan vormen met mijn man. Op Oudjaarsdag bakken we appelflappen die we uitdelen aan de mensen om ons heen. ’s Avonds vieren we oud en nieuw met vrienden of familie. En ik geniet van dezelfde opgetogenheid op de gezichtjes van hun kinderen als die ik vroeger als kind had. We spelen spelletjes, bespreken het afgelopen jaar en sluiten samen het jaar af. Op Nieuwjaarsdag gaan mijn man en ik vroeg in de ochtend, wanneer iedereen nog in zijn warme bedje ligt, naar een natuurgebied waar we al wandelend onze verwachtingen, hoop en zorgen voor het nieuwe jaar delen.

Ik wens jullie vanaf deze plek een goed, gezond en troostrijk 2022 vol liefdevolle tradities.