Blog Everline | Dit zal de wereld nooit van Floris weten

Dit zal de wereld nooit van Floris weten

Geheel in stijl kijken mijn man en ik tijdens onze vakantie in Normandië een oorlogsfilm. We zijn er de hele dag op uit getrokken om de monumenten en herinneringen aan de Tweede Wereld Oorlog te bekijken. ’s Avonds, onder het genot van een goed glas wijn en stokbrood met echte Franse kaas, zetten we een film aan. Het gaat over een Amerikaanse hospik die in zijn eentje 75 gewonde soldaten redde van een klif in Japan. Waar de gevechten zo hevig waren dat iedereen zich terugtrok, behalve deze ene dappere man. In de film komen geen kinderen voor, geen burgers en geen nabestaanden die huilen om hun verloren man of kind. Het einde is een klassieke “eind goed, al goed”. De hospik overleeft het, trouwt in Amerika met de liefde van zijn leven en leeft tijdens het opnemen van de film nog steeds. En toch stromen tijdens de aftiteling de tranen in dikke stromen over mijn gezicht…

‘Dit zal de wereld dus nooit van Floris weten’, jammer ik tussen mijn snikken door. Ik begrijp het zelf eigenlijk ook niet, hoe ik zo emotioneel en gebroken ben na deze film. Deze mannen, ze hebben de hel op aarde doorleeft. Ze hebben de grootste ontberingen moeten doorstaan die ik kan bedenken. En toch kan ik alleen maar denken: Floris heeft niet de kans gehad om zo dapper te zijn. Floris heeft de wereld niet kunnen laten zien wat hij geworden was. Floris heeft zichzelf niet onvergetelijk kunnen maken door zijn daden.

Ze gaan hem vergeten!

‘Ze gaan hem vergeten!’, snotter ik verder. En mijn eenzame moederhart gelooft het echt. Wat als er straks broertjes of zusjes zouden komen? Of neefjes en nichtjes? Kinderen die wel opgroeien en die nog voor jaren en jaren herinneringen geven. Wat doet dat dan met kleine, lieve Floris? Floris die zo graag een tekening voor opa en oma had gemaakt, maar die niet oud genoeg werd om te weten wat hij met een potlood moest doen. Floris die zijn oom zo graag apetrots had gemaakt als hij voor het eerst op zijn eigen fietsje zou stappen. Maar hij werd niet groot genoeg om een eigen fiets te hebben. Floris die ontelbaar veel nachten bij zoon ooms en tantes had willen logeren, die de lachers op zijn hand had willen krijgen door heel hard achter de poes van tante aan te rennen.

Hij moet het aan zijn broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes overlaten. Hij moet het doen met de herinneringen die hij als kleine baby heeft kunnen geven. Trots denk ik terug aan hoe vol overgave hij dat heeft gedaan. Hoe hij zich van zijn leukste kant liet zien als opa een filmpje van hem maakte. Hoe hij om het hardste lachte om zijn eigen schattige pogingen om met papa te praten. Hoe hij liefdevol en rustgevend tegen zijn oma brabbelde toen zij hem onzeker voor de eerste keer een schone trui aan trok. Hoe hij van oor tot oor begon te lachen als ik hem mijn zachte kusjes gaf…

Mij vergeten?!

In mijn verdriet verdrink ik in de gedachten dat het te kort is geweest. Dat Floris te weinig van zichzelf heeft kunnen laten zien om onuitwisbaar te zijn voor de mensen om hem heen. Maar als ik weer een beetje tot mezelf kom weet ik wel beter. Ik pak het fotoboek er bij dat we voor zijn eerste verjaardag gemaakt hebben. Ik lees de liefdevolle woorden van zijn opa’s en oma’s. Ik zie de liefde die zijn tante in haar bladzijde heeft gestopt. Ik hoor in gedachte mijn moeder zeggen: ‘ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van dit kleine ventje.’ Als we naar bed gaan loop ik langs de foto die we van hem hebben meegenomen. Floris kijkt me stralend aan. Alsof hij lachend zegt: gekke mama, hoe heb je dat nou kunnen denken? Mij vergeten?! Dat doen ze nooit!