Blog Everline | ‘Nooit meer Floris’

Waanzin van het verlies

De ene dag voel ik me oké, de volgende dag heb ik weer nieuwe moed gevonden, de dag daarna voel ik zelfs weer iets van blijdschap in mijn lijf. Het lijkt steeds beter te gaan, maar toch volgt altijd weer zo’n dag als vandaag; zo’n dag waarop ik het niet aan kan. Een dag waarop ik de waanzin van het verlies niet meer trek. Waarop ik enkel leegte voel en de diepte van mijn verdriet niet te peilen is.

Verbitterd vind ik mezelf terug op de bank in onze achtertuin. Gisteren lachte ik nog, denk ik sip. Gisteren was het zo’n mooie dag, en vandaag? Vandaag word ik er weer aan herinnerd dat ik niet veel nodig heb om de wankele balans in het leven weer volledig kwijt te raken. Vandaag kan ik niemand uitleggen hoe het voelt. Dat ik gisteren nog blij en dapper was, en vandaag ineens niet meer dragen kan.

Intens

Ik voel weer hoe intens het is, hoe diep het gaat wat er in ons leven écht gebeurd is; wij zullen ons kind nooit meer vasthouden. Wij kunnen ons kind nooit meer omhelzen, nooit meer troosten, nooit meer… De echo van die woorden galmt de hele dag door mijn hoofd. Nooit meer Floris. Nooit weten hoe zijn haartjes zouden zijn gaan groeien, nooit weten wanneer hij zijn eerste stapjes zetten zou.

Angst

De dromen die ik voor het leven had zijn met zijn dood weggevaagd. In de plaats daarvan is angst gekomen. Intense angst voor wat er komen gaat; omdat ik besef dat ik niet weet wat er morgen te gebeuren staat. Omdat ik niet alleen bedenken kan, maar wéét dat het in één moment anders kan zijn; van fijn en zorgeloos naar ellendig en leeg. Angst. Voor altijd angst.

Ik zoek wanhopig naar vertrouwen dat er niet meer is. Vertrouwen dat ik zo hard nodig heb. Ik vind slechts de bezorgde gedachten van een vrouw die ooit evenwichtig en zeker was. Zeker van zichzelf, van het leven en vooral van de toekomst. Maar welke toekomst ligt er nu? Nu ik niks zeker weet, behalve dit; de toekomst is nooit meer met Floris. En iedere keer dat ik dat besef breekt mijn hart opnieuw.

Hoe kan een mama dromen van een toekomst als haar kind daar geen onderdeel meer van uitmaakt? Hoe kan een mama doorgaan, leven, gelukkig zijn, als zij voor altijd dat ene mist wat haar het meeste dierbaar was? Mijn onbezorgde dromen zijn ruw verstoord. Ik kan niet meer denken aan het grote gezin dat ik me wenste. Ik kan niet meer dromen van de mooie boerderij waar we met z’n allen zouden gaan wonen, waar we een liefdevolle, fijne plek zouden vinden om met ons gezin gelukkig te zijn. Met z’n allen is er voor ons nooit meer bij; wij missen er altijd één.

Nooit meer

Vandaag is zo’n dag waarop ik niet uitleggen kan hoeveel pijn dat doet. Waarop ik niets anders voel dan radeloze angst en leegte. Diepe, eenzame leegte. Door die twee kleine woordjes met een grootse impact; nooit meer. Nooit meer Floris. Nooit meer.