Blog Bertine – Ik noem zó graag je naam

Het kinderziekenhuis

Vanuit het ziekenhuis krijgen we een uitnodiging voor een herdenkingsbijeenkomst. Fijn om ook daar onze lieve Daan te herdenken. Daar waar we de diagnose te horen kregen, daar waar Daan zoveel pijn had, daar waar heel goed voor hem gezorgd werd, daar waar we te horen kregen dat onze lieverd niet meer beter zou worden.

“Het ziekenhuis werd ons tweede huis”

Op deze plek, het kinderziekenhuis, ligt een groot deel van Daans leven. Een derde deel van zijn jonge leven brachten we daar met hem door. Het werd ons tweede huis. Er zijn daar zoveel dingen gebeurd, uren, dagen, weken en zelfs maanden zaten we daar. En nu gaan we terug, om onze lieve Daan te herdenken.

Het formulier

Bij de uitnodiging voor de herdenkingsbijeenkomst zit een formulier. Als ik het formulier invul, bedenk ik mij opeens dat dit misschien wel de laatste keer is dat ik Daans naam opschrijf. De laatste keer dat ik invul: ‘de ouders van’. Tranen rollen weer over mijn wangen. Ik wil dit niet. Ik wil niet dat dit de laatste keer zal zijn. Maar ik kan me niet bedenken waarop ik het nog eens zou moeten schrijven. Ik hoef gewoon niet meer in te vullen dat ik de mama van Daan ben. Dat doet pijn, heel erg veel.

“Ik praat zo graag over Daan”

Gelukkig kan ik gewoon zijn naam noemen. Ik praat zo graag over Daan. Elke dag benoem ik hem en haal ik met de kinderen een herinnering op. Die herinneringen benoem ik bewust zodat Isa en Thijn niet vergeten wat ze allemaal met Daan deden. Wat Daan lekker vond of waar hij enorm om moest lachen.

Knakworstjes

Wat kon Daan trots zijn als hij iets lekkers voor ons had gemaakt. Hij maakte het liefst elke week knakworstjes in bladerdeeg. Die vond hij zo lekker! En die knakworstjes hebben we zo vaak gegeten dat Isa en Thijn ze nu niet meer willen eten. Ze hebben er teveel gehad!

Noem zijn naam!

Ik noem zó graag Daans naam dus als je iets met mij wil delen, een mooie herinnering, ik hoor het graag! Praat gewoon over Daan en vergeet vooral hem niet. Dat is zo belangrijk, hij hoort er gewoon bij. Hij hoort bij ons leven. Nu, maar ook in de toekomst. Dus alsjeblieft vergeet hem niet en noem zijn naam!